Mijn naam is Claire Whitman, en tot vorige maand zou ik mijn leven hebben omschreven als kalm, stabiel, misschien zelfs een beetje saai – op de best mogelijke manier. Ik was zeven jaar getrouwd met Ethan Whitman. We woonden in een prachtig herenhuis buiten Chicago, organiseerden zondagse diners en maakten ruzie over alledaagse dingen, zoals wie de boodschappen deed. Mijn beste vriendin, Vanessa Hale, was al sinds mijn studententijd in mijn leven – slim, direct en ambitieus. Toen ze COO werd van BrightLedger, een snelgroeiend fintechbedrijf met een waarde van ongeveer 60 miljoen dollar, was ik trots op haar alsof ze familie was.
Daarom begreep ik niet waarom Ethan zich zo vreemd gedroeg: late-night « werkgesprekken », plotselinge trainingen en een nieuwe obsessie met « netwerken ». Toen zat hij op een vrijdagavond tegenover me aan de keukentafel, alsof hij zich voorbereidde op een optreden. Hij draaide er niet omheen. Hij bood eerst geen excuses aan. Hij zei het gewoon.
« Ik heb een relatie met Vanessa, » vertelde hij me. « Het is serieus. »
Mijn hele lichaam verstijfde. Ik moest bijna lachen – een droge, verwarde lach – omdat het onmogelijk leek. Toen ging hij verder met praten, alsof hij een script voorlas dat hij grondig had ingestudeerd. Hij zei dat Vanessa hem « begreep », dat ik « te veel met mijn eigen dingen bezig was » en dat het niet « alles hoefde te verpesten » als ik « volwassen » was.
Voordat ik ook maar een zin kon uitspreken, voegde Ethan eraan toe dat zijn moeder het al wist. En alsof de avond nog niet erg genoeg was, zette hij haar op de luidspreker.
Margaret Whitman vroeg niet of het goed met me ging. Ze gaf haar zoon geen berisping. Ze kwam meteen ter zake. « Claire, doe niet zo dramatisch, » zei ze tegen me. « Vanessa is een vrouw van grote waarde. Ze is de operationeel directeur van een groot bedrijf. Ethan verdient een partner die hem kan opvoeden. Als je dit verstandig aanpakt, kun je verder. »
Ik staarde naar mijn telefoon alsof die iets giftigs was geworden. Ethan keek me aandachtig aan, wachtend op mijn reactie, alsof hij tranen, smeekbeden, onderhandelingen verwachtte – iets waardoor hij zich machtig zou voelen.
In plaats daarvan stelde hij me een ultimatum. « Accepteer dit, » zei hij met een vlakke stem, « anders gaan we scheiden. »
