Na mijn reis vond ik mijn spullen op het gazon en een briefje met de tekst: « Sorry mam, er is geen plek meer voor je. » Dus pakte ik mijn koffers, ging naar mijn geheime plekje en deed iets wat ze nooit hadden zien aankomen…
Het gebonk begon zachtjes, een doffe dreun tegen het hout die me als een vishaak uit mijn slaap rukte. Ik lag roerloos in de duisternis van mijn duplexwoning, gedesoriënteerd, mijn lichaam zwaar van de uitputting na een twaalf uur durende dienst op de spoedeisende hulp. Het geluid klonk opnieuw: drie doelbewuste kloppen. Daarna stilte. Ik … Lire plus