Mijn man had me verteld dat het familieweekend een simpel samenkomen zou zijn. Niets bijzonders, volgens hem. Een paar dagen later ontdekte ik dat het eigenlijk het uitbundige verlovingsfeest van zijn broer was. Ik was niet uitgenodigd. En een simpele selfie in de bergen verpestte hun perfecte avond.
Het begon allemaal op een doodgewone ochtend om half acht. Noahs telefoon trilde en hij greep er ongewoon snel naar. Zelfs als zijn baas tijdens het avondeten belde, had hij nooit zo snel gereageerd. Zijn ogen scanden het scherm en vervolgens verwijderde hij het bericht zonder een woord te zeggen.
« Is alles in orde? » vroeg ik, terwijl ik mijn toast besmeerde.
‘Ja, alleen mijn moeder,’ antwoordde hij, terwijl hij de telefoon met het scherm naar beneden op tafel legde. ‘Ze hebben dit weekend een kleine familiebijeenkomst aan het meer. Niets bijzonders.’
De opmerking « niets bijzonders » maakte me meteen ongemakkelijk. Noah’s familie deed nooit iets lichtzinnig. Zelfs barbecues in de achtertuin waren bij hen thuis formele uitnodigingen.
Hij voegde er snel aan toe dat ik me zou vervelen, dat het gevuld zou zijn met saaie gesprekken en golf. Toen ik voorstelde om toch mee te gaan, zag ik even paniek in zijn ogen. Vervolgens opperde hij een meidenweekendje weg dat ik in plaats daarvan kon doen. Ik stemde toe, zonder echt te begrijpen waarom er iets niet klopte.
De afgelopen vijf jaar had ik me een buitenstaander gevoeld in haar familie. Niets openlijks, niets gewelddadigs. Gewoon gesprekken die stopten zodra ik een kamer binnenkwam, tradities die zonder mij werden georganiseerd, beleefde glimlachen die nooit echt hartelijk waren. Ik dacht dat het de laatste tijd beter ging. Maar dit weekend zou me het tegendeel bewijzen.
