« Dus, wat is het plan hier? Hoe helpt iedereen die wit draagt? »
Davids stem werd iets helderder.
Emily was slim. Ze dacht: als Dorothy de show probeerde te stelen in een trouwjurk, waarom zou ze dan niet iedereen een spotlight gunnen? Als elke vrouw in het wit verschijnt, kan Dorothy niet langer de enige zijn.
Ik moest toegeven dat het briljant was. « Dus je doet er helemaal aan mee? »
De hele gastenlijst. Nou ja, de vrouwen dan. De missie is om Dorothy Dorothy te overtreffen. Maar het belangrijkste is dat het een verrassing blijft. We laten haar haar momentje beleven wanneer ze binnenkomt, en verdrinken het vervolgens in een zee van wit satijn, kant en tiara’s.
Toen ik ophing en de situatie aan Linda uitlegde, verslikte ze zich bijna in haar koffie.
« Bedoel je dat ik mijn trouwjurk weer mag dragen? »
Ik zag haar gezicht oplichten als op kerstochtend. Ze sprong overeind en rende naar binnen.
Ik vond haar terwijl ze aan het rommelen was in een opbergbak onderin de kast in de hal.
« Emily is een genie, » zei ze. « Ik heb me al jaren niet zo opgewonden gevoeld over een bruiloft. »
Het nieuws verspreidde zich snel via de gastenlijst. De vrouwen waren er helemaal voor en het enthousiasme was aanstekelijk.
Groepsberichten vlogen over en weer met foto’s van stoffige kledingzakken en enthousiaste uitroeptekens. Sommige mensen leenden jurken van vrienden, anderen bezochten tweedehandswinkels.
Een nicht kondigde zelfs aan dat ze de jurk van haar oma uit de jaren 40 zou dragen.
Op de ochtend van de bruiloft kwam Linda uit de badkamer van ons hotel in haar oude satijnen jurk. Hij zat na al die jaren wat krap, maar ze straalde helemaal.
De jurk was prachtig verouderd.
« Ik hoop dat zij voor de drama zorgt, » zei Linda. « Ik heb snacks meegenomen. »
Wij kwamen vroeg bij de kapel aan.
De kapel gonsde van de witte stof en de nerveuze energie. Vrouwen dansten in zijde en kant als een flashmob in een chique bruidswinkel.
De bruidsmeisjes droegen ivoor, zoals gepland. Emily’s nichtje had op de een of andere manier een zeemeermin-kapsel met een kathedraalsluier gevonden.
Iemand droeg zelfs ellebooghandschoenen.
« Dit wordt óf de beste bruiloft ooit, óf de meest ongemakkelijke », mompelde ik tegen Linda terwijl we het gebeuren gadesloegen.
“Waarom niet allebei?” antwoordde ze met een grijns.
David en ik stelden ons op bij de hoofdingang, en eerlijk gezegd voelde het alsof we bewakers waren die wachtten op een koninklijke entree of een koninklijke woedeaanval. Misschien wel allebei.
Precies om 14.47 uur stopte er een gestroomlijnde, zilveren auto bij de kapel.
Door de getinte ramen zag ik beweging, een flits van iets glinsterends. David streek zijn stropdas recht en keek me aan alsof hij zei: « Daar gaan we. »
Dorothy stapte naar buiten en ik moest haar wel complimenteren: ze wist hoe ze een entree moest maken.
Haar jurk was spierwit met strass-steentjes die het middaglicht vingen als een harnas van diamanten. De tiara op haar hoofd schitterde harder dan haar glimlach, en haar lange sleep had de helft van het gangpad kunnen bedekken.
Ze bewoog met het zelfvertrouwen van iemand die dit moment al maanden had gepland.
