De waarschuwing
Emma verstijfde. « Waar heb je het over? »
Dr. Cooper draaide het scherm voorzichtig naar haar toe. De afbeelding toonde haar baby, volledig gevormd, kleine handjes gekruld tegen haar borst. Maar er was nog iets anders – iets schimmigs, vaag geëtst op het gezicht van de baby.
« Dit is geen medisch probleem », zei hij zachtjes. « Het gaat om veiligheid. Die van jou, en die van de baby. Heb je ergens anders om te verblijven? »
Haar gedachten tolden. Veiligheid? Van Michael? De man die over haar rug wreef als ze moe was, die haar elke avond thee bracht, die door haar buik tegen de baby fluisterde?
‘Ja,’ zei ze uiteindelijk. « Mijn zus. »
« Ga daarheen, » drong Dr. Cooper aan. « Ga niet eerst terug naar huis. »
Emma verliet het kantoor geschokt, met een opgevouwen briefje dat de dokter in haar handpalm had gedrukt. Alleen in haar auto maakte ze hem open. Drie woorden staarden haar aan: Vertrouw op wat je weet.
