Het voorlezen van het testament voelde minder als een plechtig eerbetoon aan een welgeleefd leven, en meer als een vijandige overname door een bedrijf. Ik zat op een stijve stoel met leren rugleuning in het sombere, met hout betimmerde advocatenkantoor van Harrison, Finch and Associates. De lucht was doordrenkt van de bedwelmende geur van oud papier, citroensap en de onuitgesproken hebzucht van de twee mensen die tegenover me zaten. Een stille, genadeloos tikkende staande klok in de hoek leek niet het verstrijken van de tijd te markeren, maar de laatste momenten van mijn oude leven.
Mijn aanwezigheid hier was een bewijs van drie jaar onwrikbare, zielverslindende toewijding. 1095 dagen – en belangrijker nog, 1095 nachten – was ik de enige, fulltime verzorger geweest voor mijn schoonvader, de formidabele William Sterling. Ik had zijn hand vastgehouden tijdens de angstaanjagende schemering van dementie, zijn complexe medicatieschema’s beheerd en was getuige geweest van de systematische ontmanteling van een groot man door een slopende ziekte.
Mijn man, Thomas, en zijn moeder, Brenda, zaten tegenover elkaar aan de glanzende mahoniehouten tafel. Hun gezichten, onberispelijk in balans en gehuld in de fijnste, meest sobere designerstoffen, vertoonden geen spoor van oprecht verlies. Er was alleen het koude, roofzuchtige zelfvertrouwen van degenen die geloven dat hun overwinning nabij is. Ze waren hier om te innen. Hun bezoeken aan de man die ze ‘Vader’ en ‘Echtgenoot’ noemden, waren kort, performant en minutieus gepland. Ze planden hun gesprekken zo dat ze zijn ergste uren, de lange periodes van zonsondergang, verwarring en fysieke pijn, precies misten.
« Oh, heeft hij een slechte dag? » Brenda’s stem, druipend van gespeelde sympathie, kwetterde door de telefoon. « De dokter zei dat het het beste is om hem niet te overprikkelen. Nou, geef hem de groeten van ons. We proberen het volgende week opnieuw. »
De volgende week kwam zelden. Ze hadden de ware last – de slapeloze nachten waarin ik vuil linnengoed moest verschonen, de zware tol die het tillen van een fragiel, onwillig lichaam met zich meebracht, de enorme emotionele uitputting van het zien wegebben van een briljante geest in een archipel van vage herinneringen – volledig aan mij overgelaten. Ik had mijn eigen bloeiende carrière als grafisch ontwerper opgeofferd en een promotie waar ik jaren voor had gewerkt voor onbepaalde tijd uitgesteld. Ik had mijn grootste klant moeten verlaten en gezegd dat ik een ‘familiesabbatical’ nam. Die sabbatical was mijn leven geworden. Ik deed het niet uit plichtsbesef, maar omdat ik oprecht van de vriendelijke, scherpzinnige oude man hield die me altijd met meer warmte en respect had behandeld dan zijn eigen zoon ooit had gedaan. Hij was degene die mijn designprijzen vierde, die scherpzinnige vragen stelde over mijn projecten, die me zag als meer dan slechts een bijzaak in het leven van zijn zoon. En nu was hij weg.
