“Bel een ambulance!” riep iemand. “NU!”
De volgende momenten waren wazig. Binnen tien minuten stormden de ambulancemedewerkers door de zijdeur naar binnen. Een vrouw controleerde Lily’s vitale functies, verstijfde en riep om hulp. Ze trokken haar uit de kist, legden haar op een brancard en begonnen te werken.
Ze ademde.
Zwak. Oppervlakkig. Maar levend.
De kamer draaide. Ik moest gaan zitten, mijn handen trilden. Mensen huilden openlijk. Iemand viel flauw. Max zat naast de brancard, nu wild kwispelend.
Later zeiden de artsen dat het een zeldzame aandoening was – een cataleptische toestand. Haar hartslag was zo vertraagd dat ze niet meer te meten was. Het leek op de dood. Zonder Max… was ze levend begraven.
Drie weken later bezocht ik Lily in het ziekenhuis. Ze kon zich nog steeds niet herinneren wat er vóór het ‘ongeluk’ was gebeurd, maar ze was aan het herstellen. Haar ogen straalden weer. Max lag aan haar voeten, altijd trouw.
« Opa, » fluisterde ze, « ik heb een heel vreemde droom gehad. Ik zat in een doos. En ik hoorde Max blaffen… en toen jij. Jij was daar. »
Ik knikte en slikte een brok in mijn keel weg. « Wij waren erbij, lieverd. En Max heeft je leven gered. »
Ze glimlachte en pakte mijn hand. « Ik wist altijd al dat hij dat zou doen. »
Ze zeggen dat honden dingen weten die mensen niet weten. Dat ze het onverklaarbare aanvoelen. Vroeger dacht ik dat dat sentimentele praat was. Maar na die dag zal ik er nooit meer aan twijfelen.
En wat betreft Max?
Hij is nu de beroemdste hond van onze stad. De lokale krant noemde hem « De Bewaker van het Graf ». Maar voor mij is hij meer dan dat.
Hij is een held.
En dankzij hem… leeft mijn kleindochter nog.
