Ethan rende naar binnen en ontsnapte aan het toeziende oog van zijn nanny. Hij negeerde de protesten, snelde naar Claraara en omhelsde haar stevig. Luid verkondigde hij dat hij wist wie het juweel had gestolen.
De zaal verstijfde. Adam stond onmiddellijk op en eiste dat zijn zoon mocht spreken. Na een moment van aarzeling stemde de rechter toe.
Met een trillende maar vastberaden stem vertelde Ethan wat hij had gezien: zijn grootmoeder, die een glimmend voorwerp vasthield en het in een donkere houten doos verstopte. Hij herhaalde de woorden die hij haar had horen zeggen: « Clara zal een makkelijk doelwit zijn. »
De details waren te precies om te negeren. Er klonk gemompel in de zaal. De officier van justitie probeerde het kind in diskrediet te brengen door zijn jonge leeftijd aan te halen, maar de getuigenis schokte de aanwezigen diep.
Emily verzocht onmiddellijk om een schorsing en nader onderzoek. De rechter stemde daarmee in. Voor het eerst verloor Margaret haar zelfbeheersing. Haar zelfvertrouwen brokkelde af onder de blikken van de journalisten.
Adam sloeg zijn ogen neer, overmand door schaamte. Hij besefte dat hij het onrecht te lang had laten zegevieren.
Claraara voelde de tranen in haar ogen opwellen. Geen tranen van verdriet, maar van opluchting. Na zo lang stil te zijn geweest, was de waarheid eindelijk uitgesproken, door de onschuldige stem van het kind dat ze met liefde had opgevoed.
Die dag veranderde alles. Macht en rijkdom waren niet langer genoeg om de waarheid te verzwijgen. En voor het eerst sinds het begin van deze nachtmerrie voelde Claraara zich niet langer alleen.
