Andrew glimlachte bitter, een glimlach vol spijt.
Je vader heeft enorme schulden. Hij stelde een deal voor: met jou trouwen in ruil voor het afbetalen ervan. Het was zijn idee, niet het mijne. Maar toen ik hoorde dat je van school zou moeten om je familie te onderhouden… stemde ik ermee in.
Hij stond op en liep in gedachten verzonken naar het raam.
« Ik wil geen echte echtgenoot voor je zijn, Emily. Ik ben 60 jaar oud en je hebt nog een heel leven voor je. Het enige wat ik wil, is dat je de kans krijgt die Mary zo koesterde: de kans om levens te redden. »
Emily kon haar oren niet geloven. Al haar angsten, al de gruwel die ze in haar hart had meegedragen…
« Maar wat ga je de wereld vertellen? Mijn ouders? »
Officieel zijn we getrouwd. Jij woont in het appartement vlakbij de universiteit en ik blijf hier. We zien elkaar af en toe op evenementen en spelen de rol van het perfecte stel. Maar verder heb je alle vrijheid om je dromen na te jagen.
Hij draaide zich naar haar om en voor het eerst zag Emily warmte in zijn grijze ogen.
« Als je je opleiding hebt afgerond en officieel arts bent, gaan we in stilte scheiden. Je bent dan vrij om je leven te leiden zoals je wilt, met wie je maar wilt. Het enige wat ik vraag is dat je je talent gebruikt om mensen te helpen, net zoals Mary dat zou hebben gedaan. »
Emily stond op, klemde de map tegen haar borst en er stroomden tranen over haar gezicht.
« Waarom doe je dit voor mij? Je kent me nauwelijks. »
Andrew glimlachte, een warme glimlach die zijn vermoeide gezicht verzachtte.
« Omdat ik te veel levens heb zien verwoesten door de jacht op geld en macht. Omdat Mary gewild zou hebben dat ik iets zinvols deed met al deze rijkdom, » zei hij, terwijl hij vaag naar het weelderige landhuis gebaarde. « En omdat ze me misschien ergens nog steeds in de gaten houdt – en ik wil de man zijn van wie ze hield. »
Hij liep naar de deur, klaar om te vertrekken.
« Je kamer is klaar, eerste deur links. Rust even uit. Morgen breng ik je naar je nieuwe appartement en leg ik alles uit. »
