«Het domein heeft genade voor notre-personeel, dat werk duurt. Het is niet zo dat er sprake is van exploitatie, wat niet de bedoeling is. »
Het is een complete tour tegen Elena.
« Tijdens het onderhoud zijn uw werkzaamheden plus jamais plus de hoogste tijd per dag. Je straalt twee dagen van rust uit. Et to salaire… » Ik merk een pauze op een document. « Sera augmenté de trente pour cent. »
Elena was verrast.
« Monsieur, c’est trop… »
Adrian secoua la tête.
« Het is wat je moet doen. »
Madame Grantham begroette de bouche voor de demonstrant, maar Adrian leva la main.
« Het voordeel is dat je een interne audit uitvoert op de arbeidskosten en de beloning voor het personeel. Als Elena een toeslag in rekening brengt, kan het zijn dat dit niet het geval is. »
La salle se figea dans un quiet compact. Personne n’osa replicer.
Après de reünie, Elena sorteert op het couloir, het kostuum van de tout rompre. Adrian la rejoignit quelques instant plus te laat.
– Vous devez me trouver dramatique, souffla-t-elle. Tout ce remue-ménage juste parce que me suis endormie…
Il secoua la tête.
« Het is een endormie-parce dat je dinsdag à la tâche bent. C’est à moi de m’en être aperçu plus tôt. »
Elena baissa les yeux.
« Je hoeft niet te denken dat je iets importeert. »
De expressie van Adrian is radicaal en de vernis van de PDG is effectief.
« Ça m’importe », dit is eenvoudig.
Elle le fixa, déconcertée.
Er is een diepgaande inspiratie, voor de première van dit alles.
« Il ya… je hebt gekozen. Een belofte die de intentie is. »
Son pouls s’accéléra.
« Tijdens de reis van Adrian, je weet dat je zult weten dat je avonturen zullen beleven. »
Elle n’avait encore heeft een idee van wat je verschrikkelijk zult vinden.
Als u het manoir niet meer ziet, pas dan op het découvrir.
**Deel 3 — 451 woorden**
Tijdens de laatste matin komt Elena in de keuken terecht en werkt met haar werknemers in de trein met een voortdurende opwinding. Pluspunten van het respect met die persoon kozen voor de gelijkenis met bewondering.
« Qu’est-ce qui se passe ? » vraag naar mi-voix.
De persoon die de reactietijd uitvoert, auto Adrian lui-même entra derrière elle.
— Elena, dit-il, viens avec moi.
Zoon cœur past bij een band. Elle le suivit dans le couloir jusqu’au bureau, son sanctuaire private, là où se gociaient des contrats à plusieurs millions.
Op het bureau kunt u een chemise op uw naam gebruiken.
– Assieds-toi, dit doucement Adrian.
Elle obéit, sur ses gardes.
Het inspirerende diepgang.
«J’ai passé en revue to beprofessioneel parcours, de financiële situatie en de dringende contacten die u als indicatie heeft. »
Elle voelde dat het beter was om haar gezicht te zien. Het is een uitdaging om de route te volgen.
— Je zegt dat het meer een toegift is in herstel, ajouta-t-il plus bas. En wat je ook doet, het is een startpunt op de universiteit.
La voix d’Elena trembla.
« Monsieur, c’est personeel. U bent verplicht om… »
— Si, je le suis, antwoord-il.
Il poussa la chemise versus elle.
Het interieur van de documenten: goedkeuringen van beurzen, medische assistenten, een officiële brief en een overeenkomst met de Fondation Harrington.
— Je prendrai personlement en charge les soins medicaux de ta mère, dit Adrian. Integratie. Er wordt een volledige beurs ontvangen via mijn fondation: scolaritéfrais, handleidingen, logement. Tout.
Elena eut le souffle coupé.
« Pourquoi… pourquoi feriez-vous ça ? »
Het bureau, de croisés van de bras, is niet zo belangrijk, maar de verschrikkelijke serie.
– Het stuk dat uw familie op de épaules draagt, reageert op het document. Het is een persoon die niet bang is om te overleven om eenvoudig te kunnen overleven.
De gevangenen zitten in de gevangenis.
« Een deel dat, samen met meer, uw levensvreugde, slechts een deel van de arbeid. »
