De verandering in Nederland
In Nederland werd de BCG-prik tot begin jaren zeventig nog breed toegediend, maar daarna veranderde dat. Dankzij betere leefomstandigheden, antibiotica en volksgezondheidscampagnes kwam tuberculose steeds minder vaak voor. Het risico op besmetting werd klein genoeg geacht om de prik niet langer aan iedereen te geven. Vanaf dat moment kregen alleen nog mensen met een verhoogd risico de vaccinatie — bijvoorbeeld zorgmedewerkers of reizigers naar landen waar TBC nog veel voorkomt.
Een litteken met betekenis
Voor velen is dat kleine litteken dus meer dan een vlekje op de huid. Het vertelt een verhaal over een tijd waarin infectieziekten nog dagelijkse realiteit waren, en waarin medische vooruitgang stap voor stap werd geboekt. In een wereld waarin vaccins tegenwoordig haast vanzelfsprekend zijn, herinnert dit litteken aan het begin van die strijd — een tijd waarin elke prik een sprankje hoop betekende.
Het litteken is daardoor bijna symbolisch geworden: een klein, rond stukje geschiedenis dat je letterlijk met je meedraagt. Een tastbaar bewijs van hoe ver de geneeskunde is gekomen — en van de generaties die met die ene prik bescherming kregen tegen een ziekte die ooit miljoenen levens eiste.
