Toen na de Tweede Wereldoorlog het zelf naaien langzaam uit de mode raakte, verdween ook het vingerhoedje uit de dagelijkse praktijk. Kleding werd goedkoper, mensen kochten nieuw in plaats van te repareren. Toch verdween de vingerhoed niet helemaal – hij kreeg een nieuw leven als verzamelobject.
In de jaren zeventig en tachtig ontstonden er verzamelclubs en beurzen voor vingerhoedliefhebbers. Over de hele wereld verschenen series van porseleinen vingerhoedjes met afbeeldingen van bloemen, landschappen, dieren en toeristische trekpleisters. Veel mensen namen er eentje mee als souvenir van hun vakantie.
Zo veranderde het eenvoudige gebruiksvoorwerp in een miniatuur kunstwerk – een klein stukje cultuur in een glazen kastje.
