Het bewijsmateriaal was overvloedig. DNA-sporen, verkeerd gelabelde monsters, gewijzigde koellogboeken leidden allemaal tot één huiveringwekkende conclusie: Thomas had zonder hun medeweten ongeoorloofde handelingen uitgevoerd op de verpleegsters, waarbij hij gebruik had gemaakt van Aarons genetische materiaal.

Toen de rechercheurs hem confronteerden, barstte Thomas in tranen uit. « Ik had het niet zo ver willen laten komen, » snikte hij. « Ik wilde laten zien dat hij er nog steeds was – dat er een vonk oversloeg. Ik had gewoon een teken nodig. »

De schokgolf door het ziekenhuis

Riverside raakte in een crisis. Er kwamen veel rechtszaken binnen. De vrouwen kregen schikkingen. Thomas kreeg te maken met meerdere aanklachten wegens zware misdrijven en professionele sancties.

Wat Aaron betreft – na maanden van aangepaste neurologische therapie begon hij af en toe tekenen van bewustzijn te vertonen. Een flikkerende oogbeweging. Een kneepje in zijn hand.

Wat niet teruggezet kon worden

De verpleegsters die hem ooit hadden verzorgd, zouden niet meer naar die kamer terugkeren. De lucht rond zijn bed voelde dik aan van alles wat er gebeurd was: verdriet, schending van vertrouwen en iets wat nooit helemaal uitgelegd zou worden.

Een jaar later nam dr. Ethan Caldwell in stilte ontslag, omdat hij de grens tussen wetenschap en verantwoordelijkheid die onder zijn bewind was overschreden, niet langer kon verzoenen.

De deur die gesloten bleef

Kamer 508A werd voorgoed verzegeld. Dit was een stille herinnering aan het feit dat de meest angstaanjagende mysteries in de geneeskunde niet altijd voortkomen uit wonderen, maar uit wat mensen besluiten te doen als niemand kijkt.