Geen medische dossiers om te controleren.
Aanvankelijk gonsde het in het ziekenhuis van de theorieën: een vreemde hormonale kettingreactie, een fout in de apotheek, zelfs problemen met de luchtkwaliteit. Dr. Caldwell, de behandelend neuroloog, vond echter niets dat deze theorieën ondersteunde. Elke test die Aaron onderging, leverde dezelfde resultaten op: stabiele vitale functies, minimale hersenactiviteit, geen tekenen van fysieke reactiviteit.
Toch bleven de toevalligheden zich voordoen. Toen de vijfde verpleegster – een stille vrouw genaamd Maya Torres – huilend zijn kantoor binnenkwam, met een positieve testuitslag in haar handen en zwerend dat ze al maanden geen contact meer had gehad, verdween Ethans scepsis.
Een beslissing in het duister.
Hij was altijd al een dataman geweest. Maar het management stelde lastige vragen. Verslaggevers verspreidden zich. En angstige verpleegsters vroegen om uit Aarons kamer te worden verwijderd.
Toen nam Ethan een besluit dat alles veranderde.
Vrijdagavond laat, nadat de laatste verpleegster was vertrokken, kwam hij alleen kamer 508A binnen. Een licht mengsel van antiseptisch middel en lavendelreiniger hing in de lucht. Aaron lag stil, de apparaten zoemden in hun constante ritme. Ethan controleerde het apparaat – klein, discreet, weggestopt in een ventilatierooster met uitzicht op het bed.
Hij drukte op de opnameknop.
Voor het eerst in jaren verliet hij de kamer, bang voor wat hij zou ontdekken.
De nacht terugdraaien
De volgende ochtend, toen hij zijn aktetas opende in het stille kantoor van de beveiligingsdienst, waren zijn handen klam. Hij dubbelklikte op de tijdstempel: 2:13.
In het begin was alles normaal: de kamer werd donker, het constante piepen van Aarons monitor, de verpleegster die binnenkwam met een klembord. Maya.
Ze controleerde het infuus, verhoogde de zuurstoftoevoer en viel toen stil – ze stond langer dan normaal naast zijn bed. Een paar seconden bleef ze roerloos liggen. Toen stak ze haar hand uit en raakte hem aan. Ethan boog zich dichter naar het scherm toe.
“Kom op, Maya,” fluisterde hij.
Maya zat op de rand van de matras. Haar lippen bewogen – ze sprak tegen hem. Haar uitdrukking werd teder. Toen tilde ze Aarons hand op, kuste die zachtjes en begon te huilen.
Dit was niet wat hij verwacht had. Geen grens overschreden, geen regel overtreden – gewoon een man die gebukt ging onder zijn emoties. Ze boog zich voorover, legde haar voorhoofd tegen Aarons borst en fluisterde door haar tranen heen.
Uren verstreken. Niets meer.
