Trouwens, ik ben nu gelukkig. Ik werk als grafisch ontwerper, mijn passie is nieuw leven ingeblazen en ik run een winkel in het bouwbedrijf van mijn broer – in een comfortabele, ondersteunende omgeving. Ik kan in mijn eigen tempo werken en mijn gezondheid is niet langer een constante bron van schuldgevoelens of beperkingen. En het allerbelangrijkste is dat ik geen klagende schoonfamilie heb, niemand die me kwelt, vernedert, mijn waarde dicteert.
Er is echter één klein probleempje. Mijn vader is met pensioen en nu hij meer vrije tijd heeft, heeft hij al zijn beschermende energie op mij gericht. Hij blijft vragen: « Ben je moe? Gaat het? » Hij is altijd in de buurt, hij praat constant met me en zijn zorg is een constant, zacht geluid in mijn leven.
« Als je je zo verveelt, waarom zoek je dan ook geen baan? » – grapte ik op een dag met een speelse twinkeling in mijn ogen. « Ik denk dat het leuker is om een werkende vader te hebben. »
Zodra ik dat zei, ging mijn vader, met een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid, weer aan het werk bij het bouwbedrijf van mijn broer en nam hij graag zijn nieuwe verantwoordelijkheden op zich. Het lijkt alsof mijn vader echt van me houdt, misschien zelfs meer. Maar ik hou ook van mijn vader, dus we zijn een bevlieging. Mijn leven, ooit gedicteerd door de zwakheid en wrede grillen van anderen, is nu echt van mij.
