Ik zou eenvoudige, voedzame kippenbouillon voor hem maken als hij buikpijn had.
Ik bracht ‘s nachts uren door terwijl Lily sliep, terwijl ik zijn pijnlijke, gezwollen voeten masseerde.
Ik heb nooit, geen moment, gedacht dat hij me iets zou nalaten. Ik hield gewoon van hem, ik zorgde voor hem zoals ik voor mijn eigen vader zou zorgen.
Op vijfentachtigjarige leeftijd begon zijn vermoeide, overwerkte hart eindelijk te weigeren te gehoorzamen.
De dokter, een vriendelijke, zachtaardige man uit de stad, waarschuwde ons dat de tijd met hem kort was.
Op een middag riep hij me naar zijn bed, oppervlakkig en intermitterend ademend.
Zijn stem was een bevend, dun gefluister terwijl hij me een klein, oud, volledig gescheurd kussen van zijn bed overhandigde.
« Voor… Anna… » Hij hijgde en zijn ogen, vol diepe en blijvende liefde, waren op de mijne gericht.
Een paar minuten later vertrok hij.
De begrafenis was bescheiden en serieus. Alle vier zijn kinderen kwamen, hun stadskleding misstond in een eenvoudige, landelijke kapel.
Ze huilden de nodige tranen, namen hun condoleances in ontvangst en begonnen toen bijna onmiddellijk onder elkaar te praten over wat niet veel meer over was.
‘Nou, er valt hier niet veel te delen,’ zei Brenda met een nuchtere en vastberaden stem terwijl ze rondkeek in de kleine, bescheiden ingerichte boerderij.
« Papa heeft nooit in zijn leven een cent neergelegd. »
Haar broer, Tom, knikte instemmend. « De aarde is alles wat enige waarde heeft, en dat al verdeeld is.
Hij moet zijn gestorven met niets op zijn naam. »
Die nacht, toen iedereen al was teruggekeerd naar hun comfortabele bedden in het enige motel in de stad, zat ik alleen in mijn kamer, kussen in mijn handen. En ik opende het.
Een klein scheurtje in de naad, groot genoeg om je hand doorheen te steken. Ik haalde adem van de indruk.
Binnenin, zorgvuldig gevouwen en gewikkeld in oude, versleten stukken stof, lagen stapels verse, gevouwen biljetten, rollen oude, zware zilveren munten en drie kleine, officieel ogende spaarboekjes.
Hij spaarde elk klein, schijnbaar onbeduidend bedrag dat hij ooit ontving – de kleine cheques die zijn kinderen stuurden voor verjaardagen en Kerstmis, de magere inkomsten uit de occasionele verkoop van een klein, vergeten stukje land.
Verborgen in dat oude, gescheurde kussen was zijn laatste, kostbare en totaal onverwachte geschenk aan mij.
In een van de spaarboekjes zat een klein, gevouwen stukje papier, zijn wankele, onzekere handschrift:
« Mijn dochter, Anna. Je bent de vriendelijkste, meest genereuze ziel die ik ooit heb ontmoet.
Ik heb heel weinig over te laten in deze wereld, maar het is allemaal van jou.
Geef alsjeblieft mijn andere kinderen niet de schuld; Ik heb het voor jou gekozen en alleen voor jou.
Jij bent degene die is gebleven. Je zorgde voor me toen niemand anders dat deed. »
Ik heb de hele nacht gehuild – niet om geld, dat een klein, maar niet onbelangrijk bezit was, maar om de diepe, overweldigende liefde die erachter zat.
Ik huilde van waardering voor de stille bevestiging van twaalf jaar onbaatzuchtig, vaak ondankbaar werk.
Toen de andere familieleden de volgende dag vertrokken, zeiden ze op een nonchalante, afwijzende toon: ‘Laat het me weten als je iets van waarde vindt, Anna, hoewel ik betwijfel of je dat zult doen. Papa heeft nooit iets gehad. »
Ze hebben de waarheid nooit gekend. Ze begrepen nooit dat zijn grootste nalatenschap niet iets was dat kon worden geteld of gemeten.
Het was een stille, krachtige erfenis van zijn liefde, dankbaarheid en onwrikbare waardigheid van een man die nooit, maar dan ook nooit een daad van vriendelijkheid vergat.
Dat oude, gescheurde kussen ligt tot op de dag van vandaag op mijn bed. Het is een constante, tastbare herinnering dat ik niet alleen een schoonvader had, maar ook een tweede, ware en diep liefhebbende vader.
En zijn laatste geschenk was geen geld, maar een stille, krachtige bevestiging dat een leven gewijd aan een andere persoon, een leven van stille, nederige liefde, een leven is van enorme en onmetelijke waarde.
