« Drink niet. Doe alsof je buikpijn hebt en ga meteen weg. Ze wachten op je. »
Die woorden, haastig geschreven op een stoffen servet, veranderden de loop van mijn leven.
Mijn naam is Joanne. Ik ben 66 jaar oud en ik dacht dat ik al alle mogelijke vormen van verraad had meegemaakt. Ik had het mis. De pijnlijkste wachtte nog steeds op me, verborgen achter een uitnodiging voor het diner van mijn eigen zoon.
Het begon allemaal op een dinsdagochtend eind oktober. Ik zat in mijn kleine keuken, voor mijn tweede kop koffie, en probeerde mijn budget te behouden om de verwarming te betalen, toen Curtis’ naam op mijn telefoon verscheen.
We hadden drie maanden niet gesproken. Sinds onze laatste ruzie over zijn vrouw, Rebecca.
« Mam. » Zijn stem was anders, zachter, bijna als de jongen die ik kende voordat hij met Rebecca trouwde.
Hij stelde een verzoeningsdiner voor bij hem thuis de volgende zaterdag. Niets bijzonders, « gewoon een moment met de familie ». Ik aarzelde. Toen accepteerde ik het. Ondanks alles was Curtis nog steeds mijn zoon. Degene die ik alleen had opgevoed, degene voor wie ik onvermoeibaar had gewerkt.
‘s Avonds ging ik naar hun grote huis, ver van mijn bescheiden appartement. Alles was prachtig, luxueus… en vreemd koud.
Rebecca begroette me met haar perfecte glimlach. Curtis omhelsde me kort. Te kort.
Aan tafel kwam een vrouw binnen die ik nog nooit had gezien: de bediende. Haar naam was Maria. Toen Rebecca haar vroeg om me wijn te schenken, vroeg ik om water.
Maria knikte. Toen ze achter mijn stoel liep, kneep ze iets in mijn hand.
Een handdoek.
Ik vouwde het discreet open. Mijn bloed stolde.
« Drink niet. Ga nu. »
Ik keek op naar Maria. In zijn ogen was angst. En een waarschuwing.
Ik sprong overeind.
« Ik voel me niet goed. Mijn buik doet pijn. Ik moet terug. »
Ze stonden erop. Curtis keek oprecht bezorgd. Maar ik ben weggegaan.
Ik reed een paar straten verder en stopte. Mijn handen trilden. Wat bevatte deze wijn? Wat hadden ze voor mij gepland?
Ik heb die nacht niet geslapen.
