Er druppelde nog steeds bloed uit mijn infuus toen de deur van mijn ziekenkamer openvloog. Ik sloeg mijn armen stevig om mijn pasgeboren zoontje, Liam, die amper twee uur oud was. Zijn warme adem tegen mijn borst was het enige wat me nog enigszins houvast gaf. Ik was uitgeput, trilde, de hechtingen brandden en ik probeerde nog steeds te bevatten dat ik zojuist leven had gegeven.
Maar zodra Margaret – mijn schoonmoeder – binnenkwam, verdween alle vriendelijkheid.
Ze keek niet eens naar de baby. Ze gooide een dikke stapel documenten op mijn deken.
« Ondertekenen, » snauwde ze. « Hoe eerder dit afschuwelijke huwelijk voorbij is, hoe beter. »
Achter haar stond Jessica – de vrouw die al bijna een jaar om mijn man heen cirkelde – met een triomfantelijke glimlach. Een diamanten ring fonkelde aan haar vinger.
Mijn ring.
Die ring die Andrew op een strand in Malibu om mijn vinger schoof, met de belofte van eeuwigheid.
Andrew bleef op de achtergrond, met neergeslagen ogen, en vermeed mijn blik.
« Andrew, » fluisterde ik. « Wat is dit? »
Hij antwoordde niet.
Jessica, ja. « Je ontslagvergoeding, » zei ze met een gekunsteld vriendelijke stem. « Vijfduizend dollar om onopgemerkt te verdwijnen. Dat is genereus, gezien het feit dat je hem met een zwangerschap hebt misleid. »
Margaret sloeg haar armen over elkaar. « Je hoorde nooit bij ons, Claire. We hebben je getolereerd. Nu het kind geboren is, zullen we dit eens goed aanpakken. Liam blijft bij zijn echte familie. »
Ik verstijfde. « Je pakt mijn baby niet af. »
Ze boog zich naar me toe, haar parfum was weeïg. « Je hebt geen geld, geen steun, geen toekomst. Teken, vertrek discreet, en misschien laten we je hem dan zien. »
De kamer wiebelde.
Tijdens mijn hele zwangerschap hebben ze me langzaam kapotgemaakt: kritiek vermomd als bezorgdheid, uitsluiting vermomd als tradities, leugens die Andrew werden ingefluisterd tot hij me niet meer aankeek. Elke keer dat ik mezelf probeerde te verdedigen, werd ik hysterisch en labiel genoemd.
Maar mijn kind bij me weghalen… dat was een grens die ik niet kon overschrijden.
‘Je denkt dat ik machteloos ben,’ zei ik, mijn stem nog steeds trillend, maar vastberaden. ‘Je hebt geen idee met wie je te maken hebt.’
Margaret lachte. « Een onbeduidend persoon uit Ohio, met niets. Zonder mijn zoon ben je niemand. »
Andrew fluisterde: « Onderteken, Claire. Dan wordt het een stuk makkelijker. »
Toen begreep ik dat ik niet langer alleen tegen hen stond… maar tegenover hen.
Wat ze niet wisten, was dat ik me had voorbereid. Ik had alles gedocumenteerd. Op alles geanticipeerd.
Ik pakte mijn telefoon.
« Wie bel je nou? » sneerde Margaret.
Ik drukte op een knop.
« Meneer Coleman, » zei ik kalm, terwijl ik de luidspreker aanzette. « Begin onmiddellijk met de overname. »
Er viel een stilte.
Andrew werd bleek. Margaret hield haar adem in.
