Net na zonsopgang, op een rustige dinsdagochtend, werd er geklopt. Het soort kloppen dat je vertelt dat er iets ernstigs gaat gebeuren. Ik wist al waarom ze er waren. Ik wist het al weken.
Ik stond als aan de grond genageld in de deuropening, mijn vierjarige dochter tegen mijn schouder gedrukt, haar armen stevig om mijn nek geklemd. Mijn zevenjarige zoon bleef vlak achter me, mijn been vastgrijpend alsof loslaten alles in elkaar zou laten storten. Zware voetstappen klonken van de trap in de gang. De een na de ander. Dertig mannen in leren vesten vulden de overloop, hun aanwezigheid overweldigde de smalle ruimte.
Vooraan stond mijn huisbaas.
‘Dit is het dan,’ zei hij botweg. ‘Je hebt genoeg tijd gehad.’
Mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik had eerder om geduld gesmeekt. Ik had het uitgelegd. Ik had het geprobeerd. Maar nu deed het er allemaal niet meer toe.
Een ochtend vol angst
Ik had me dit moment zo vaak voorgesteld dat het onwerkelijk voelde toen het eindelijk zover was. De avond ervoor had ik voor de zekerheid wat kleine tasjes ingepakt. Een paar kleren voor de kinderen. Familiefoto’s die ik absoluut niet wilde kwijtraken. Belangrijke papieren in een oude rugzak.
Toch bereidt niets je voor op het moment dat vreemden opduiken en de weinige stabiliteit die je nog hebt, ondermijnen.
Mijn dochter begon zachtjes te huilen. Mijn zoon klemde zich steviger vast. Ik voelde zijn angst nog voordat hij iets zei.
‘Alsjeblieft,’ zei ik zachtjes. ‘Ik krijg aan het einde van de week betaald. Ik kan je wel iets geven. Gewoon een beetje meer tijd.’
Mijn huisbaas schudde zijn hoofd. « Ik heb het allemaal al gehoord. Deze mannen zijn hier om te helpen met verhuizen. Je mag meenemen wat je wilt, maar we wachten niet. »
De mannen achter hem stonden zwijgend. Leren vesten. Laarzen. Gezichten die er stoer en doorleefd uitzagen. Ik nam aan dat ze waren ingehuurd voor de spierkracht. Ik verwachtte geen vriendelijkheid.
Ik had het mis.
De woorden van een kind die alles veranderden.
Een van de motorrijders stapte naar voren. Hij was lang en breed, met een grijze baard die tegen zijn borst rustte. Zijn stem was kalm, niet dreigend.
‘Mevrouw, we zijn hier om een klus te klaren,’ zei hij. ‘We zullen proberen het snel af te ronden.’
Voordat ik kon reageren, glipte mijn zoon langs me heen en sloeg zijn armen om het been van de man.
‘Neem ons huis alsjeblieft niet af,’ riep hij. ‘Mijn moeder doet haar best.’
Het werd stil in de gang.
