Op de ochtend dat Joshua Keenan naar een conferentie in Seattle vertrok, kuste hij zijn dochter Emma op haar voorhoofd terwijl ze sliep. Ze was zes jaar oud, tenger, met donker haar en de groene ogen van haar moeder. Hij aarzelde om zijn reis af te zeggen. Drie dagen leken een eeuwigheid van haar weg te zijn. Maar Shannon, zijn vrouw, had erop aangedrongen: alles zou goedkomen. Haar ouders zouden komen helpen.
Joshua wilde Shannon liever niet tegenspreken als het over haar familie ging. De Andersons waren een hechte, invloedrijke clan, al generaties lang geworteld in een klein stadje in Missouri. Hij, oorspronkelijk uit Oregon, had zich nooit echt thuis gevoeld tussen hen.
Joshua werkte in de wildernisredding. Hij had jarenlang levens gered onder extreme omstandigheden. Hij wist hoe hij kalm moest blijven, zelfs als alles misging. Maar niets had hem voorbereid op wat hij die dag zou ontdekken.
Op de tweede dag van de conferentie verscheen er een bericht van zijn buurman, Tom Beach, op zijn telefoon: « Controleer je tuincamera. Nu meteen. » Tom schreef nooit zomaar iets.
Joshua opende de CCTV-app. Het beeld trof hem als een mokerslag. Emma was vastgebonden aan een boom, haar armen en benen waren geboeid. Ze schreeuwde, worstelde en was bedekt met een donkere, kleverige substantie: honing.
Haar stiefvader, Dick Anderson, stond een paar meter verderop te lachen met een lege fles in zijn hand. Haar stiefmoeder keek onbewogen toe. En Shannon, Emma’s moeder, zette een stoel neer om te kijken. Mieren kropen al over het lichaam van het kleine meisje, aangetrokken door de honing. Emma gilde in paniek.
Er waren veel mensen in de tuin: ooms, tantes, neven en nichten. Sommigen waren aan het filmen. Anderen telden geld. Ze wedden erop hoe lang Emma het nog zou volhouden.
Joshua schreeuwde niet. Hij belde Shannon niet. Hij handelde.
