Elk weekend trok mijn tienerdochter zich terug in de privéruimte van haar partner. Ondanks de schijn van een jeugdige romance, bekroop me een diepgeworteld gevoel van onbehagen. De ontdekking die ik deed toen ik die drempel overstapte, veranderde mijn kijk op hun relatie radicaal.
Ik zag mezelf als een behoorlijk coole en ruimdenkende moeder. Maar die zondag namen mijn ouderlijke angsten de overhand. Die verontrustende scenario’s die we ons voorstellen, gevoed door een typisch vrouwelijke mix van nieuwsgierigheid en angst.
Wanneer de verbeelding de rede overstijgt
Hun gelach was verstomd en vervangen door een zware stilte.
Ik stond als versteend in de gang, mijn hart bonzend in mijn keel. Zonder echt na te denken over de gevolgen, draaide ik aan de deurklink.
De kamer was gehuld in gedempt licht. Ik hield mijn adem in… in afwachting van de ontdekking van iets ondenkbaars. Althans, dat dacht ik.
De werkelijkheid liet me sprakeloos achter: mijn tienerdochter zat op het vloerkleed met een koptelefoon op en legde vol passie complexe wiskundige formules uit aan haar duidelijk verbijsterde vriendin. De vloer leek op een bureau van een leerling, met talloze kleurrijke aantekeningen, markeerstiften en vooral… een dienblad vol onaangeroerde zelfgebakken taarten .
Een besef dat alles verandert.
Ik bleef roerloos staan, verscheurd tussen immense opluchting en een steek van schuld. De vragende blik van mijn dochter drong tot me door:
« Mam, gaat het wel goed met je? Je ziet er raar uit. »
