‘Koffietijd — kijk niet als je er niet tegen kunt’ klinkt als een nonchalante waarschuwing, het soort onderschrift dat iemand plaatst bij een post vol chaotische foto’s, twijfelachtige latte art of door cafeïne veroorzaakte rampen. Maar achter die simpele plagerij schuilt iets groters: de universele waarheid dat de koffiecultuur een wild, hilarisch en soms vervloekt universum op zich is. Dus hier is de verbeterde, uitgebreide versie — een compleet verhaal gebaseerd op dat idee, waarin alle chaos, charme en ongefilterde energie van die beruchte ’22 foto’s’ samengebracht zijn in één lang, levendig verhaal.
Koffietijd is niet altijd een vredig ritueel. Natuurlijk beginnen sommige ochtenden met de perfecte mok, de perfecte maling, de perfecte schenking. Maar de meeste niet. De meeste ochtenden zijn een slagveld van gemorste koffieprut, halfslaperige beslissingen en het soort blunders dat legendarisch wordt in groepschats. De waarschuwing « kijk niet als je er niet tegen kunt » past perfect bij de realiteit van wat er daadwerkelijk gebeurt wanneer cafeïneverslaafden, oververmoeide kantoorwerkers en overambitieuze thuisbarista’s proberen hun dagelijkse kopje koffie te overleven.
Stel je de eerste scène voor: een aanrecht vol koffiebonen, filters, twee mokken van gisteren, een gebarsten French press en een zak ‘extra sterke roast’ die energie belooft maar smaakt naar verbrand dakbedekkingsmateriaal. De persoon op deze foto ziet eruit alsof hij of zij een storm heeft doorstaan, en dat is ook zo: de ochtend. Het haar is een warboel, de uitdrukking op het gezicht is de belichaming van ongeloof, en achter hem of haar wijst de klok op het fornuis naar 5:42 uur – het uur van twijfelachtige levenskeuzes. Het is een herinnering dat koffietijd een oorlog is, en dat niet iedereen wint.
De volgende afbeelding slaat volledig om in pure chaos: een mislukte poging tot latte art. Wat een zwaan had moeten voorstellen, lijkt nu op een gesmolten spook dat uit het kopje probeert te ontsnappen. Het schuim schuimde niet, de melk wervelde niet en het resultaat is iets waar een barista zich voor zou schamen. Maar de maker plaatste het trots online met het onderschrift: « Het is gelukt. » En eerlijk gezegd, dat is ook zo – alleen niet op de manier waarop ze het zelf voor zich zien.
Een andere foto toont het klassieke koffiezetapparaat op kantoor, ouder dan de helft van de werknemers. Het is bevlekt, gebarsten, waarschijnlijk spookachtig, en weet op de een of andere manier perfect goede bonen te veranderen in een bittere vloeistof die naar pijn en spijt smaakt. Elk kantoor heeft er een. Elk kantoor vereert het en lijdt er tegelijkertijd onder. Iemand heeft de foto waarschijnlijk genomen nadat hij een plakbriefje op het apparaat zag met de tekst: « BUITEN GEBRUIK – ALWEER. » Er is altijd wel die ene collega die het probeert te « repareren » door er een klap op te geven alsof het een oude tv is. En om redenen die niemand begrijpt, werkt het meestal.
Een paar foto’s later slaat de toon om van ongemakkelijk naar extreem. Een mok ligt in stukken op de vloer, koffie is over de tegels gespat als een plaats delict vol cafeïne. Je kunt de geschokte reactie bijna horen. Dit is niet zomaar een gebroken mok – dit is hartzeer. Die mok betekende iets. Het was de favoriete, die met de perfecte handgreep, die jarenlang vallen, magnetrons en vaatwassers had overleefd. Veel te vroeg weg. Rust in stukken.
