Het is ongelooflijk hoe een gemiddelde avond in een huwelijk een moeilijke wending kan nemen.
Een kleine ruzie tussen mijn man en mij groeide plotseling uit tot een serieuze ruzie, die al ons enthousiasme en geduld opslokte.
Toen het eindelijk stil werd in huis, trokken we ons terug in onze eigen kamers. We waren allebei boos, maar ook onrustig.
In het donker herhaalde ik de woorden steeds opnieuw, waarbij elke zin moeilijker werd.
Ik wist dat niemand van ons meende wat hij zei, maar toch, de trots en de pijn waren nog steeds tussen ons, en geen van ons beiden wilde toegeven.
De nacht verstreek en de stilte werd bijna tastbaar. Ik begon net in slaap te vallen toen ik het zachte gekraak van de deur hoorde. Mijn hartslag versnelde toen er zachte voetstappen naderden. Het was hij, mijn man, die zonder een woord naast me stond. Hij kwam zo dichtbij dat ik zijn aanwezigheid bijna kon voelen. Ik hield mijn adem in, niet wetend of hij weer zou weggaan of eindelijk dichterbij zou komen.
Toen zei hij heel zachtjes, bijna fluisterend: « Ik hou van je. Het spijt me. » Die woorden doorbraken de muur die ik om mezelf heen had gebouwd, ze drongen diep in me door.
Ik lag daar in stilte, de tranen stroomden langzaam over mijn wangen. Ik besefte dat liefde niet draait om het winnen van discussies.
