Het landhuis van Gabriel Mensah stond stilzwijgend aan de rand van een woonwijk vlak bij een vliegveld in São Paulo, als een glazen fort tegen het avondlicht. Het was prachtig, bijna pijnlijk mooi, met marmeren vloeren die glansden als spiegels, kroonluchters die hingen als bevroren sterren en gangen zo breed dat ze elk geluid leken te absorberen. Het was een huis gebouwd met geld, maar niet met warmte.
Advertentie
Elke ochtend in dat immense huis begon op dezelfde manier: in stilte. Gabriel zat aan een uiteinde van de lange mahoniehouten eettafel, gekleed in een onberispelijk zwart pak, nog voor zonsopgang, en las op zijn tablet met een uitdrukking die zelden veranderde. Zijn gezicht leek gebeeldhouwd uit ernst, en zijn ogen hadden een stille intensiteit die mensen deed wegkijken als hij hen recht aanstaarde.
Zijn dochter, Nicole, zat aan de andere kant van de tafel, een klein figuurtje dat in het niet viel bij de leegte om haar heen. Ze roerde rustig in haar thee en keek om de paar seconden op naar haar vader, niet omdat ze iets wilde zeggen, maar omdat ze hoopte dat hij als eerste zou opkijken. Dat deed hij zelden.
Die ochtend was niet anders. Gabriel keek even op, zag haar verlegen naar hem kijken, knikte kort en keerde terug naar zijn scherm. Dat was haar manier om genegenheid te tonen. Nicole accepteerde het, omdat ze niets anders kende.
Advertentie
Twee weken eerder was er een nieuwe huishoudster in het landhuis aangekomen. Jessica (die « Daisy » verving), jong, georganiseerd, met een zachte stem, nauwgezet in alles wat ze deed. Ze was via een uitzendbureau aangenomen en vanaf het moment dat ze het huis binnenstapte, voelde ze een rilling door haar lijf gaan. Het was niet de airconditioning; het was de stilte.
Ze bewoog zich snel, maar gracieus, van kamer naar kamer, maakte de al smetteloze oppervlakken schoon en zette de vazen recht, waarvan de bloemen altijd perfect op hun plek stonden. Jessica had al in veel huizen gewerkt, maar nog nooit in een huis dat zo afstandelijk aanvoelde. Zelfs de muren leken toe te kijken zonder iets te zeggen.
Toen ze die ochtend langs de eetkamer liep, bleef ze respectvol in de deuropening staan, zoals haar was geleerd. Nicole keek niet op en Gabriel merkte haar niet op. Jessica knikte lichtjes en ging verder met haar bezigheden.
Nicole had nauwelijks contact met haar, niet uit kwaadwilligheid, maar omdat ze elkaar niet kenden. Jessica was er pas veertien dagen en Nicole, van nature verlegen, sprak haar toe met korte, beleefde antwoorden.
— Hallo, juffrouw Nicole.
— Hallo.
— Heeft u ergens hulp bij nodig?
— Nee, dank u.
— Uw kamer is klaar.
— Oké.
Er werden geen glimlachen uitgewisseld, geen warmte, geen verbondenheid. Het was alsof ieder in haar eigen onzichtbare bubbel leefde.
Later die middag werd het nog stiller in huis. Gabriel vertrok naar een vergadering op het hoofdkantoor van zijn bedrijf. Zijn voetstappen galmden door de gang, waarna de deur met een zacht geluid achter hem dichtviel. Nicole zat op de bank in de woonkamer, haar schooltas naast zich, bladerend door de bladzijden van haar huiswerkschrift zonder echt te lezen wat er stond. Het zachte tikken van de grote klok vulde de kamer.
Jessica veegde de gang, haar bezem gleed over de marmeren vloer. Ze voelde Nicoles aanwezigheid nog voordat ze opkeek en haar kleine gestalte ineengedoken op de bank zag zitten. Ze wilde dichterbij komen. Wilde haar vragen of alles goed met haar was, maar ze aarzelde, nog steeds onzeker over de grenzen van dit koude huis.
Nicole voelde zijn blik en keek snel weg. De afstand tussen hen was geen vijandigheid, maar slechts het onbekende — twee stille zielen die elkaar te vroeg ontmoetten.
Minuten verstreken. Nicole opende haar etui en een liniaal gleed van de bank en viel met een harde klap op de grond. Het geluid galmde door de grote kamer, veel harder dan het had moeten zijn. Geschrokken bukte ze te snel om de liniaal op te rapen en stootte het hele etui om. Pennen, gummen, puntenslijpers – alles rolde overal heen.
Nicole verstijfde, haar ogen wijd open van schaamte.
Voordat ze kon reageren, snelde Jessica instinctief naar voren.
— Het is niets, juffrouw Nicole. Laat me u helpen.
Nicole aarzelde, haar hand halverwege naar de grond.
— Dat is niet nodig. Ik kan het zelf wel.
‘Je hoeft dit niet helemaal alleen te doen,’ zei Jessica zachtjes, terwijl ze hurkte om de potloden op te rapen. Er klonk geen autoriteit in haar stem, geen druk, alleen oprechte vriendelijkheid.
Nicole keek hem zwijgend aan; er ontspande zich iets in haar. Niet veel, maar genoeg om een lichte verandering te voelen.
‘Dank u wel,’ mompelde ze uiteindelijk, haar stem fragiel maar oprecht.
Jessica gaf hem een tedere glimlach. — Graag gedaan.
