Thanksgiving Day was tenslotte
al-Koud, het soort Michigan-kou dat je jas heen trekt en in je troussen nestelt, maar niets had me vooraf op de bevrezing die ik voelde toen mijn zus naar de garage wees en zei: « Ze is normaal aan restjes. » Ze fluisterde het niet. Ze trok zich geen spier terug. Als ik een papiertje op de rand leg, weet ik zeker dat het aan de rechterkant van het papier zit, het is perfect voor de rest van het gezin, het staat op de gouden lampen in de juiste hoeken. Ik stond daar een tweede, hield die plaat vast en ook het een granaat was, mijn kinderen achter mij. Micah in Ila, twaalf in negen. Dit betekent dat er een woord in zit. Nu ik hier ben, weet ik zeker dat je zult zien wat je doet. In ik kon niet olien. Niet voor kip. Het is ook niet wat we al hebben meegemaakt. Dus glimlachte ik.
Voordat je gaat eten in de garage bij het lanceerplatform, blijven we op hetzelfde moment, dan reageer je en koop je het tegelijkertijd. Bovendien hoor ik de andere kant van mijn familie blij, druk dan op de like-knop. Deze is van jou.
Hoofdstuk 1: De Uitvoering
Ik had niet gepland om met Thanksgiving naar het huis van mijn zus te gaan. Ik zei tegen mezelf dat vorig jaar de laatste keer zou zijn dat ik mezelf onderwerp aan subtiele steken en de openlijke uitsluitingen. Maar toen begonnen de kinderen te vragen.
« Zal tante Veronica er zijn? » vroeg Ila, haar ogen wijd en hoopvol boven haar ontbijtgranenkom. « Zal oma mijn naam deze keer onthouden? »
Micah was stiller, maar ik zag hoe hij bij de deur bleef hangen toen ik de feestdagen noemde. Hij wilde erbij horen, ook al verdienden de mensen bij wie we probeerden te horen ons niet. Dus, voor ik het wist, streek ik een tweedehands jurk en bakte ik maïsbrood in onze kleine keuken, terwijl ik probeerde te doen alsof het allemaal volkomen normaal was.
We wonen in een bescheiden tweekamerappartement aan de rand van de stad. Het is niet veel—de radiatoren rinkelen en het uitzicht is grotendeels op de parkeerplaats—maar het is schoon, warm en gevuld met liefde. Ik werk lange diensten als receptioniste in een kinderkliniek en neem daarnaast freelance schrijfopdrachten aan. Er blijft weinig tijd of geld over voor extra’s, maar mijn kinderen klagen niet. Dat hebben ze nooit gedaan.
Micah is nu twaalf, al langer dan ik. Hij is een stille kracht en bedachtzame ogen, het soort kind dat merkt als je verdrietig bent voordat je dat zelf doet. Ila is negen en gelooft nog steeds dat de wereld grotendeels goed is, al zie ik dat geloof elk jaar wat wankelder.
Op de ochtend van Thanksgiving stond ik voor de spiegel en probeerde te beslissen of mijn oude laarzen er representatief genoeg uitzagen. Ik vertelde mezelf dat het niet ging om indruk maken op iemand. Ik deed het voor mijn kinderen. Maar de waarheid is dat een zielig, hoopvol deel van mij nog steeds gezien wilde worden.
Mijn zus, Veronica, woont in een afgesloten woonwijk waar zelfs de vuilnisbakken er rijk uitzien. Haar huis is enorm en koud, een uitgestrekt monument voor beige dat ruikt naar citroenlak en dingen die je niet mag aanraken. Ze trouwde goed, zoals mijn moeder graag zegt. Blake is een advocaat—zelfvoldaan, verzorgd, altijd met een Bluetooth in zijn oor en iets neerbuigends te zeggen over openbare scholen. Ze hebben drie kinderen, oppas, een Range Rover en een huishoudster die weinig Engels spreekt om hun ruzies te vermijden.
Toen ik haar oprit opreed, was het feest al in volle gang. Ik hoorde gelach vanuit de achtertuin en het gerammel van servies door de open ramen. Ik haalde diep adem en draaide me naar de kinderen.
« Zijn jullie klaar? »
Ila nodded, cradling the sweet potato pie she’d helped me make. Micah just sighed. “Let’s get it over with.”
