Ik ben 65 en ik ben echt moe. Ik heb drie banen gehad en daarnaast zorgde ik ook nog voor mijn man Christopher na zijn zware ongeluk.
We waren al 32 jaar samen. Ik heb nooit geklaagd – ik bedoel, liefde is alles waard.
Op een dag kwam ik met de bus terug uit een andere stad, doodmoe. Het was zo benauwd dat ik me misselijk voelde. De vrouw naast me stemde ermee in om van plaats te wisselen, zodat ik naar het raam kon.
Ik keek uit het raam… en verstijfde. Tranen vulden mijn ogen.
