1) De balzaal en het breekpunt
Het Mountain Ridge Resort leek wel een filmset: kroonluchters die amberkleurig licht wierpen op gepolijste vloeren, kristallen fluiten opgesteld als soldaten en een violist die een zijden lint van melodie zaagde boven het klikken van champagneglazen. Het had perfect moeten zijn.
Dat was het niet.
Vanuit de hoek van de kamer – tafel 15, half verborgen achter een pilaar als een verontschuldiging – zat mijn vrouw Louise alleen. Ze droeg marineblauwe zijde en een kalme harnas. Ze glimlachte wanneer gasten haar kant op keken, knikte wanneer iemand medelijdend zwaaide en deed alsof ze de grapjes over « vrouwen die geen man kunnen houden » niet hoorde. De bruidskring had haar verhaal tot een clou gemaakt; de microfoon maakte het alleen maar luider.
Toen Louise tijdens de toosts in de schijnwerpers stond en iemand grapjes maakte over ‘bagage’ en ‘alleen ouder worden’, zag ik geen gasten. Ik zag een menigte die haar manieren was vergeten. Het kostte me precies één ademteug om te besluiten dat de avond een koerswijziging nodig had.
Ik verhief mijn stem niet. Ik kraakte mijn knokkels niet.
Ik paste toe wat twintig jaar bij de mariniers me geleerd hebben: het terrein lezen, de toon zetten en de linies verleggen zonder een oorlog te beginnen .
Mijn naam is Arthur Monroe . Ik ben een voormalig bataljonsofficier, een oude vriend van de vader van de bruid. Die avond was ik de man die de lege stoel naast Louise aantrok en zachtjes zei:
« Doe alsof je bij mij bent. »
Haar ogen flitsten naar de mijne – verrast, voorzichtig en toen kalm.
« Plan? » vroeg ze.
« Altijd, » zei ik. « Volg mijn voorbeeld. »
2) Fase I – Herwin de grond, kalm
Eerst verplaatsten we de positie . Ik stond op, schoof Louises stoel uit de schaduwen en bood mijn arm aan.
« Kom mee, » zei ik. « Je bent vandaag geen voetnoot. »
We liepen – niet snel, niet timide – rechtstreeks naar de dansvloer die de danscoördinator open had gehouden voor foto’s. Een paar stoelen schraapten. De zaal deed wat kamers doen als het zwaartepunt verschuift: hij merkte het op . Ik knikte naar de maître d’.
“Twee stoelen bij de familiereling, alstublieft.”
Hij aarzelde. Ik glimlachte. « Vertrouw me. De algemeen directeur zal je later dankbaar zijn. »
(Dat zou hij wel doen. Ik had hem al een berichtje gestuurd.)
