Ik droeg nog steeds mijn trouwjurk toen ik besefte dat ze niet zouden komen.
De kerk zat vol. De geur van lelies en gardenia’s, een geur die ik altijd met vreugde had geassocieerd, voelde plotseling zwaar en benauwend aan. Het strijkkwartet had net Pachelbels Canon afgerond. De laatste gasten hadden hun plaatsen ingenomen. De muziek werd zachter, de coördinator gaf het teken en de massieve eikenhouten deuren gingen open.
En ik zag ze. De lege stoelen.
Voorste rij, links. Gereserveerd met gouden, gekalligrafeerde naamkaartjes: Moeder van de Bruid . Vader van de Bruid . Ze waren grimmig, afschuwelijk leeg.
Mijn verloofde, Ben, stond op me te wachten bij het altaar, zijn glimlach zo vol liefde. Maar mijn ogen waren aan die stoelen gekluisterd. Ik dacht: Misschien verkeer? Een ongeluk? Misschien kon mijn vader de emotie van het begeleiden van mij naar het altaar niet aan?
Maar terwijl ik daar in de deuropening stond, met mijn boeket witte pioenrozen trillend in mijn handen, wist ik het. Ze waren niet te laat. Ze zouden niet komen.
De coördinator, een vrouw met een koptelefoon en een blik van toenemende paniek, fluisterde: « Wat moeten we doen? Je vader… »
Ik haalde diep adem, het baleinen van de jurk van $ 5.000 voelde plotseling als een kooi. « Ik loop zelf wel, » zei ik, met een verrassend vaste stem.
En dat deed ik. Ik liep alleen door het gangpad, mijn ogen gericht op Ben, mijn hart een koude, zware steen op mijn borst.
Het telefoongesprek
