Mijn schoonmoeder gooide een glas rode wijn over mijn witte jurk. « Nutteloze vrouw! Je hebt de carrière van mijn zoon verpest! » schreeuwde ze. Ik zat doodstil en depte langzaam de vlek. « Je hebt gelijk, » zei ik zacht. « Zes maanden geleden had ik mijn geld niet moeten gebruiken om je bedrijf te redden. » Ik stond op en knoopte mijn jasje dicht. « Morgenochtend neem ik elke laatste cent op. » Het werd stil in de kamer.

Het zondagse diner op het landgoed van de familie Miller was een wekelijks ritueel van stille, verstikkende angst. De lucht in de grote eetzaal was zwaar, niet door de geur van het gebraad dat ik de hele dag had klaargemaakt, maar door de onuitgesproken financiële paniek die dit gezin al maanden vergiftigde. Mijn man, David, zat aan het hoofd van de tafel, met een uitgemergeld gezicht, aan zijn eten peuterend. Zijn moeder, Margaret, zat tegenover hem, haar gezicht een masker van nauwelijks ingehouden woede.

Ik, Anna, was het aangewezen doelwit. Sinds ik met dit gezin getrouwd was en mijn eigen carrière had opgegeven om onze kinderen op te voeden en dit enorme, lege huis te runnen, was ik van « vrouw » naar « personeel » getransformeerd. Maar in de afgelopen zes maanden, toen David en zijn moeder Miller & Son’s Logistics naar de afgrond brachten, was mijn rol opnieuw verschoven. Ik was de zondebok geworden.

Margaret, de tirannieke matriarch van de familie, nam een ​​scherpe, agressieve slok van haar wijn. « Nog een kwart, nog een verlies, » kondigde ze aan, haar stem sneed door de stilte. « Dit bedrijf was vijftig jaar stabiel. Het is echt verbijsterend. » Ze keek me met haar koude, blauwe ogen aan. « Alles is bergafwaarts gegaan sinds ze hier voet aan wal zette. »

Ik verstijfde, met mijn hand halverwege mijn glas water.

David deinsde terug, maar weigerde mijn blik te ontmoeten. « Moeder, alsjeblieft, » mompelde hij in zijn bord. « Het is niet haar schuld… »

« Niet haar schuld? » Margaret smeet haar vork neer. Het zilver klonk als een klein, scherp belletje. « Wiens schuld is het dan, David? Die van jou? Doe niet zo belachelijk. » Ze keek me aan met een blik van pure, venijnige minachting. « Of is het gewoon de pech die ze met zich meebrengt? Een vloek. Dat ben jij. »

2. De aanval

Ik had dit een jaar lang moeten doorstaan. De venijnige opmerkingen over mijn ‘eenvoudige’ achtergrond. De constante kritiek op mijn huishouding, mijn kookkunsten, mijn aanwezigheid. Ik had het allemaal geslikt ter wille van een echtgenoot van wie ik dacht dat ik hield, ter wille van de illusie van een gezin.

Maar ‘jinx’ was een nieuw niveau van wreedheid.