Mijn schoonzoon sloeg me in het gezicht. Mijn eigen dochter trok me aan de haren naar buiten. Allemaal omdat ik ze $ 3 miljoen weigerde. Ik zat op de stoeprand, bloedend, bevend en me afvragend wanneer mijn kind iemand zou worden die ik niet meer zou kennen. Maar ze wisten niet dat ik me er al op had voorbereid. En een uur later begon alles voor hen uit elkaar te vallen.
Een week na mijn 71e verjaardag trok ik in bij mijn dochter April. Niet omdat ik niet alleen kon leven, niet omdat ik hulp nodig had bij traplopen of het onthouden van namen, maar omdat ze zei dat ze me miste, dat ze wilde dat ik dichterbij was. Haar man, Russell, was het daar zelfs mee eens. Op dat moment dacht ik dat het liefde was. Ik realiseerde me niet dat het een strategie was.
Hun huis stond in een rustige straat achter Des Moines, met een brede veranda en een witte schommel die nog nooit was gebruikt. April decoreerde de logeerkamer in de kleuren lila en ivoor – mijn favoriete kleuren. Er lag nieuw beddengoed op het bed en op het nachtkastje lag een ingelijste foto van haar afstuderen aan de middelbare school. Ik herinner me dat ik daar stond met een koffer in mijn hand en dacht: « Misschien zal dit ons helpen. Misschien zal het de afstand tussen ons helen. »
Het was niet zo dat ik nergens anders heen kon. Ik had een klein appartement twee steden verderop. Ik werkte parttime in een openbare bibliotheek, organiseerde historische archieven en gaf genealogische workshops. Deze baan betekende iets voor mij. Zoals de stilte van mijn huis, mijn kleine keukentje, mijn uilvormige keramische zoutvaatjes. Maar April zei dat ze de etentjes met mij miste, dat ze wilde dat haar kinderen naar mijn verhalen luisterden. Ik geloofde haar.
De eerste week is goed verlopen. Ze maakte elke dag thee voor me voordat ze naar bed ging. Russell vroeg naar mijn oude baan. Mijn kleinkinderen zaten aan mijn voeten terwijl ik hen vertelde hoe onze voorouders uit Wales hierheen kwamen. Ik voelde me bijna stom dat ik aan haar twijfelde. Toen, geleidelijk, veranderden er kleine dingen.
April begon de kwestie van rekeningen vaker aan de orde te stellen. Haar stem was licht, maar de woorden droegen het gewicht. Ze sprak over herfinanciering, over sparen voor studies, over hoezeer de situatie is verslechterd. Russell noemde een kans bij een van zijn klanten – een vastgoedfonds, hoog rendement, laag risico. Hij zei dit terloops op een avond tijdens het avondeten, terwijl hij gebraden kip sneed. Ik knikte beleefd, maar er kneep iets in mijn borst.
