Toen Liam en ik trouwden, begon ons leven samen rustig en lief in een klein huis in Boston. We brachten de avonden door met het koken van eenvoudige maaltijden, praten over de toekomst en dankbaar zijn voor de rust na een wervelende verkering. Maar niet lang nadat we waren ingetrokken, begon er iets te gebeuren dat die rust verstoorde – in het begin iets kleins, maar onmogelijk te negeren.
Elke nacht, precies om 3 uur ‘s nachts, werd er drie zachte, gestage klopjes op onze slaapkamerdeur geklopt.
Kloppen. Kloppen. Kloppen.
Ze waren niet luidruchtig of hectisch – gewoon stil, weloverwogen en zenuwslopend precies.
Elke keer werd ik wakker met bonzend hart, luisterend in de duisternis. Toen ik de deur opendeed, was de gang leeg – schemerig, stil en stil.
In eerste instantie dacht ik dat ik het me had ingebeeld. Maar toen gebeurde het weer. En opnieuw. Altijd drie keer kloppen. Altijd op hetzelfde moment.
Het verontrustende patroon
Mijn schoonmoeder, Margaret, was een paar maanden eerder bij ons ingetrokken nadat een val het moeilijk voor haar maakte om alleen te wonen. Ze was vriendelijk op haar eigen manier, hoewel afstandelijk en onvoorspelbaar – een vrouw die beleefd glimlachte, maar wiens ogen altijd ergens anders leken.
Toen ik Liam vertelde over de klopjes, wimpelde hij het af.
« Mama is de laatste tijd onrustig », zei hij. « Ze slaapt niet veel. Waarschijnlijk gewoon rondlopen. »
Dat wilde ik geloven. Maar naarmate de nachten vorderden, werd mijn onbehagen groter. Ik begon bang te zijn voor 3 uur ‘s nachts, wetende dat het zachte tikken weer zou komen, gevolgd door een stilte die de lucht leek op te slokken.
Na bijna een maand won nieuwsgierigheid het van angst. Ik besloot uit te zoeken wat er echt aan de hand was.
De verborgen camera
Zonder het Liam te vertellen, kocht ik een kleine camera en stopte die bovenaan onze slaapkamerdeur. Ik voelde me een beetje schuldig, maar ik had antwoorden nodig.
Die nacht bleef ik volkomen stil toen het geluid kwam – drie tikken, zacht maar duidelijk. Ik bewoog niet, ademde niet, wachtte tot het ochtendlicht door de gordijnen glipte.
Toen ik eindelijk de beelden bekeek, stokte mijn adem.
