Ze lachte de hele bruiloft alsof alles perfect was.
Een paar uur later was ik helemaal doorweekt, gedeeltelijk doof, en realiseerde ik me hoe ver mijn schoonmoeder in staat was om me te breken.
Ik had nooit gedacht dat mijn trouwdag zo zou eindigen.
Ik heb maandenlang gedroomd en elk klein detail gepland, tot aan de laatste drijvende kaars.
Maar in plaats van een perfect einde waren er politiesirenes, nauwsluitend nat kant, een bezoek aan de eerste hulp – en karma dat harder toesloeg dan iemand had kunnen verwachten.
Laat me je meenemen naar het moment waarop de geur van chloor de herinnering aan bruidstaart en jasmijn verving.
Hallo lezer. Mijn naam is Allison en ik ben 27 jaar oud.
Het dragen van hoortoestellen heeft me er nooit van weerhouden om met volle teugen van het leven te genieten, en in de meeste gevallen heeft het me nooit beperkt.
Ik ben een leraar op een middelbare school, een cafeïneverslaafde en een muziekliefhebber. Ik voel het ritme meer dan dat ik het hoor – maar als ik het hoor, laat ik het geluid door me heen stromen.
Ik ben geboren met matig gehoorverlies.
Sinds mijn achtste zijn hoortoestellen mijn kleine reddingslijn, die elke dag achter mijn oren rust.
Ik heb ze nooit als een fout beschouwd – ze waren gewoon een deel van mij, zoals mijn sproeten of mijn ongemakkelijke lach.
Toen ontmoette ik Ryan. Hij was knap, een beetje ongeschoren en had een glimlach waardoor je je echt opgemerkt voelde.
Hij straalde een kalm vertrouwen en warmte uit die elke plek vulde waar hij binnenkwam.
We ontmoetten elkaar op een liefdadigheidsgala voor een weeshuis. Ik ben alleen gegaan omdat mijn collega haar deelname op het laatste moment heeft afgezegd, en ik wilde mijn gratis ticket niet verspillen.
