Voor de operatie knuffelde de jongen zijn hond, maar plotseling sprong de hond van het bed en viel een van de artsen aan. Iedereen was doodsbang en besefte de reden voor het vreemde gedrag van de hond.😲😲
Er heerste stilte in de kleine kamer. Een vijfjarig jongetje lag op een fris wit laken, zijn ogen wijd open en moe. Artsen hadden zijn ouders verteld dat een operatie zijn laatste kans was.
De verpleegsters maakten hem klaar voor de anesthesie toen de jongen plotseling zachtjes fluisterde:
“Kan… Archie langskomen?”
“Wie is Archie, lieverd?” vroeg een van de verpleegsters verbaasd.
« Mijn kleine hondje. Ik heb je zo gemist. Alsjeblieft… » de lippen van de jongen trilden.
« Weet je, lieverd, huisdieren zijn niet toegestaan in het ziekenhuis. Je bent nu erg zwak, begrijp dat alsjeblieft… » probeerde ze uit te leggen.
De jongen draaide zich om, tranen glinsterden in de hoeken van zijn ogen:
« Maar ik… ik zie hem misschien nooit meer. »
Deze woorden raakten de verpleegster diep in het hart. Ze wisselde een blik met haar collega’s en stemde tot haar eigen verbazing in:
« Oké. Even een momentje. »
Een uur later brachten Archie’s ouders hem binnen. Zodra de hond zijn baasje zag, rende hij naar het bed, sprong erop en knuffelde tegen de jongen aan. Voor het eerst in weken glimlachte de jongen en knuffelde de hond stevig.
Artsen en verpleegsters keken met tranen in hun ogen naar dit tafereel: de vriendschap tussen mens en hond was sterker dan pijn en angst.
Maar plotseling werd Archie op zijn hoede. Zijn vacht stond recht overeind, hij sprong van het bed en rende naar de hoek van de kamer. De chirurg stond daar, klaar om te opereren. De hond blafte zo hevig dat het leek alsof hij de dokter zou bijten.
“Haal het hier weg!” riep de dokter terwijl hij een stap achteruit deed.
Zijn collega’s haastten zich om de hond te kalmeren, maar plotseling keek een van de artsen de chirurg vreemd aan en begreep hij de reden voor het vreemde gedrag van de hond. 😱
