« Elkaar helpen? » zei ik. « Wanneer precies heeft iemand van jullie mij geholpen? »
« We hebben erover nagedacht, » vervolgde mama, « en als ze beslag leggen op het huis… moeten we bij jou intrekken. »
Ik staarde haar aan. « Pardon? »
« Nou, waar zouden we anders heen moeten? » zei Sandra met die bekende zelfvoldaanheid. « We zijn familie. Je kunt ons niet zomaar in de steek laten. »
Toen begon ik te lachen. Een diepe, schaterlach die voortkwam uit puur ongeloof. « Denk je… denk je dat ik je hier laat intrekken? » zei ik toen ik eindelijk kon praten. « Nadat je mijn spullen op het gazon had gegooid en me had verteld dat ik in een kelder moest wonen? »
« Dat was anders », zei Marcus zwakjes.
« Je hebt gelijk, het was anders, » zei ik, mijn stem werd ijskoud. « Het was het moment waarop ik me realiseerde wat jullie allemaal van me vonden. Jullie waren niet dankbaar; jullie hadden er recht op. Dat is een verschil. »
Sandra’s gezicht vertrok van woede. « Weet je wat? Je bent een bittere, egoïstische vrouw die niet begrijpt wat familie betekent! »
« Je hebt gelijk, » zei ik, terwijl ik naar mijn deur liep en hem wijd opende. « Ik begrijp jouw versie van familie niet, waarin één persoon alles doet en in ruil daarvoor als vuil wordt behandeld. Ik wil dat jullie allemaal weggaan. Nu meteen. »
“Zoya, wacht-” begon Marcus.
« We hebben net gepraat, » onderbrak ik hem. « Het antwoord is nee. Op alles. Ik betaal je hypotheek niet. Ik laat je hier niet intrekken. Ik help jullie nergens mee, nooit meer. »
« Maar we zijn familie! » riep mama.
