Ik ben 63 jaar en heb mijn hele leven geleerd van mezelf te houden en mezelf te accepteren zoals ik ben. Een ziekte heeft mijn stofwisseling verstoord, en die gewichtstoenaam was niet mijn keuze. Maar mensen willen dat niet altijd begrijpen.
Ik ben gewend aan schematische blikken, aan het feit dat mijn lichaam vreemd is beoordeeld, ook in een etalage ligt. Vooral in het vliegtuig is dat zwaar, waar al zo weinig ruimte is, en iedereen vindt het zijn plicht je van top tot teen te bekijken.
Die dag vliegt ik zoals altijd. Ik had mijn ticket van eerder gekocht en een stoel bij het raam gekozen, om niemand onnodig lastig te vallen. Ik nam mijn plek in, deed mijn gordel om, schoof mijn tas onder de stoel en maakte me klaar voor de vlucht.
Maar na een paar minuten verscheen er een jonge vrouw van ongeveer 25 jaar naast mij, mooi, verzorgd, in een stijlvol pak. Ze keken naar mij en trokken meteen een vies gezicht.
“Nou, geweldig,” zei ze luid, zonder ook maar te geprobeerd te zijn. « Weer zo’n dikke die een heel zitvlak inneemt. Zo ga ik niet vliegen! »
Ik voelde een steek van pijn van binnen. Maar ik zweeg — eerst. De vrouw ging door:
“Dikke mensen horen thuis te blijven, niet te vliegen,” uitsluitend ze me in mijn gezicht. “Denk je helemaal niet aan anderen?”
Toen riep ze een stewardess. De vrouw tilde brutaal haar kin op en wees naar mij:
« Deze vrouw neemt veel te veel plek in! Zet haar eruit, of ik dien een klacht in bij jullie vliegmaatschappij! »
Mensen begonnen om te kijken. De stewardess keek me aan en ze wist ook niet hoe ze me uit het vliegtuig moesten vragen. Ik voelde mijn wangen van schaamte. Maar op dat moment moest ik dat ik voor mijn rechten opkomen en deed ik iets waar ik absoluut geen spijt van heb
