De dienst van de looptijd begon zoals gewoonlijk – met een kopje koffie in een papieren beker en een korte briefing bij de meldkamer.
Hij patrouilleerde al jaren door de straten van de stad en kende elke bocht, elk steegje en elk geluid dat op een probleem kon wijzen nog vóór de hulpdiensten gebruikt.
Zijn zwart-blauwe patrouillewagen reed kalm over het asfalt, terwijl het licht van de lantaarnpalen weerspiegelde in de voorruit. De radio in de auto kraakt zacht op de achtergrond. Alles prei rustig.
Toen hij over een van de stille straten reed en net wilde afslaan richting het westen, ving zijn blik plots een vreemd silhouet op. Midden op de rechterrijstrook… stond een doodskist. Een echte, zware, houten kist met metalen handvatten.
De agent trapte abrupt op de rem. De zwaailichten gingen automatisch aan. Hij draaide de sleutel om en stapte langzaam, bijna op instinct, uit de auto. De portier opende zich met een krakend geluid en zette een voet op het asfalt. Zijn hand ging als vanzelf naar zijn holster. Alles in hem zei: hier klopt iets niet.
Hij liep langzaam op de kist af. Elke stap weerklonk in zijn oren als een doffe dreun. De wind blies zachtjes langs zijn hemd onder het kogelvrije vest.
Een halve meter van de kist bleef daar vandaan. Hij boog zich voorover en tilde, met ingehouden adem, langzaam het deksel op… en verstijfde van pure schrik
