Weinig beelden vangen de realiteit van het moederschap zo indringend als de röntgenfoto van een zwangere vrouw: een fragiel skelet dat de kleine vorm van een baby omarmt, handen zachtjes om de zwellende buik gewikkeld in een gebaar van liefde en bescherming. Het is niet zomaar een medisch beeld – het is een symbool van opoffering, van kracht, van de verborgen strijd die elke moeder moet leveren.
De maatschappij viert vaak het wonder van de eerste huilbui van een baby, maar zelden erkennen we de lange reis die de moeder op datzelfde moment begint. Het is een reis van genezing, van heropbouw, van het herontdekken van zichzelf. Een reis vol onzichtbare littekens, onnoemelijke uitputting en een liefde die zo grenzeloos is dat ze doorzet, zelfs wanneer ze zich volkomen verloren voelt.
