Mijn man eiste een DNA-test en was ervan overtuigd dat onze zoon niet van hem was: toen de resultaten klaar waren, belde de dokter en onthulde iets verschrikkelijks
Vijftien jaar nadat we samen onze zoon hadden opgevoed, zei mijn man plotseling:
— Ik heb altijd twijfels gehad. Het is tijd om een DNA-test te doen.
Ik lachte, want zelfs de gedachte leek absurd. Maar mijn lach verdween snel toen we daadwerkelijk de tests uitvoerden.
Het gebeurde op een dinsdag. We zaten samen te dineren. Opens keek me aan op een manier waardoor ik van binnen verstijfde.
— Ik wil dit al heel lang zeggen, — zei hij, — maar ik wilde je niet kwetsen. Onze zoon lijkt niet op mij.
— Maar hij lijkt op je moeder, dat hebben we toch besproken! — geprobeerd ik tegen te werpen.
— Toch. Ik wil de test doen. Van wij scheiden.
Ik hield zielsveel van mijn man vast en was dol op onze zoon. Ik was zeker van mijn trouw: ik was nooit met een andere man geweest en ik hield alleen van hem. Maar voor de gemoedsrust gingen we naar de kliniek en gaven we de monsters af.
De resultaten waren na een week klaar. De dokter belde en vroeg mij onmiddellijk te komen. In de bende voelde ik mijn handen aan. Toen ik binnenkwam, hief hij zijn ogen op van het papier en zei ernstig:
— U kunt beter gaan zitten.
— Waarom, dokters? Wat staat er? — voelde ik mijn hart bonzen.
En toen kwamen de woorden die mijn leven op zijn kop zetten… 😲😲
