Emma is alles voor me.
Ze is mijn vreugde, mijn kracht en de reden dat ik elke dag doorga.
Mijn hart leeft buiten mijn lichaam, in de vorm van een levendig negenjarig meisje met wild bruin haar en een lach die elke kamer kan opvrolijken.
Emma is niet de biologische dochter van mijn man Brian.
Haar vader, Max, kwam om bij een auto-ongeluk toen ze nog maar twee was. Ik was 27 – weduwe, gebroken en worstelde om voor haar te zorgen.
Ik werkte lange diensten bij de bank om ons hoofd boven water te houden, maar van binnen functioneerde ik nauwelijks.
Op een chaotische ochtend in een koffiezaak veranderde mijn leven.
Ter illustratie.
Emma morste sap en was woedend, terwijl ik beschaamd de vloer schrobde.
Een man hurkte naast me neer en begon grapjes met Emma te maken, alsof hij in de plakkerige brij gleed.
« Kinderen zijn stoer, » zei hij met een warme glimlach. « Maar elke seconde was het waard. »
Dat was Brian.
De meeste mannen verloren hun interesse toen ze erachter kwamen dat ik een kind had. Maar hij niet.
