Toen ik voor het eerst in haar leven kwam, wist ik niet zeker hoe ik in haar wereld zou passen. Zou ze me accepteren? Zou ze me wegduwen? Kinderen dragen immers vaak hun eigen stille twijfels met zich mee wanneer iemand nieuw in een ouderlijke rol stapt.
Wat ik me toen niet realiseerde, was dat kinderen ons ook een manier hebben om ons lessen te leren die we nooit hadden verwacht – lessen over geduld, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde.
Ze begon me « papa » te noemen toen ze nog maar vier jaar oud was. Ik had het haar niet gevraagd, en ik had het ook niet verwacht. Het glipte er vanzelf uit, alsof haar hart al wist wat haar lippen zeiden. Op dat moment realiseerde ik me iets diepgaands: liefde heeft niet altijd biologie nodig om echt, blijvend en diep betekenisvol te zijn.
