Een week later bevond ik me in een bescheiden maar comfortabel appartement aan de andere kant van de stad. Het was niet veel, maar het was van mij. De woorden van mijn dochter klonken nog steeds in mijn oren, een constante herinnering aan hoe snel alles was veranderd. Ik had me altijd voorgesteld dat ik de rest van mijn leven omringd zou zijn door familie, geliefd en gerespecteerd. In plaats daarvan werd ik alleen gelaten en ontvouwde zich een nieuw hoofdstuk in mijn leven, een hoofdstuk dat ik niet had verwacht.
De eerste dagen na mijn vertrek waren gevuld met een mix van emoties: woede, verdriet, maar ook een vreemd gevoel van vrijheid. Ik bracht mijn ochtenden door in een plaatselijk park, koffie drinkend en kijkend naar de wereld die aan me voorbijging. Zonder de verantwoordelijkheid van het onderhouden van een huis of het voldoen aan andermans grillen, besefte ik hoeveel tijd ik nog had om de simpele geneugten van het leven te ontdekken.
Het duurde niet lang voordat mijn nieuwsgierigheid de overhand kreeg. Mijn telefoon trilde constant, en toen ik eindelijk opnam, zag ik 22 gemiste oproepen van Tiffany. Ik aarzelde even voordat ik terugbelde, omdat ik niet wist wat ik kon verwachten. Belde ze met een verontschuldiging, of met een nieuwe eis of klacht?
Uiteindelijk drukte ik op de belknop. De telefoon ging maar één keer over voordat ze opnam, haar stem een mengeling van opluchting en bezorgdheid. « Pap! Waar ben je? Ik probeer je al een week te bereiken. »
Ik haalde diep adem om mezelf te kalmeren. « Het gaat goed, Tiffany. Ik had gewoon wat ruimte nodig. »
