Mijn zoon kwam me na de operatie nooit ophalen. Toen ik belde, hoorde ik zijn vrouw lachen, ze noemde me een ‘snelkieszombie’. Hij viel in en zei dat ik in het mortuarium moest blijven. Dus huurde ik een auto en reed naar het huis dat ik veertig jaar mijn thuis had genoemd, om er vervolgens achter te komen dat de sloten waren vervangen. Die avond, alleen zittend in de goedkope motelkamer, herinnerde ik me de laatste woorden van mijn overleden man: hij had me een geheim wapen nagelaten. En nu was ik klaar om het te gebruiken… De tl-verlichting van St. Mary’s Hospital zoemde zachtjes boven me terwijl ik bij de schuifdeur zat, met de papieren zak met pijnstillers en mijn ontslagpapieren stevig vastgeklemd. De wereld buiten was nat en glinsterde onder de mistige motregen van Los Angeles. Ik belde mijn zoon, Ethan, voor de vierde keer. Weer de voicemail. Toen hij eindelijk opnam, hoorde ik gelach – het hoge lachje van zijn vrouw dat door mijn borst prikte. ‘Mam,’ zei hij met een luie, afgeleide stem. « Ik wacht al twee uur, » fluisterde ik. « Kom je? » Voordat hij kon antwoorden, sneerde een gedempte stem op de achtergrond: « Zombie heeft je weer op snelkiezen staan. » Ethan lachte. « Zeg haar dat het mortuarium vandaag nog bedden vrij heeft. » Het gesprek viel stil. Even zat ik daar maar, de wereld verschrompelde tot het steriele gezoem van automatische deuren. Mijn vingers trilden toen ik de telefoon in mijn jaszak stopte. Veertig jaar geleden bouwden mijn overleden man en ik een huis op slechts dertig kilometer hier vandaan. We hebben Ethan in dat huis opgevoed. Nu, na een hartoperatie, kon ik niet eens meer met hem meerijden. Tegen de tijd dat ik een auto huurde bij een louche verhuurbedrijf aan Ventura Boulevard, was de motregen veranderd in een stortbui. De rit naar huis was als een droom – elke straat een waas van koplampen en oude spoken. Toen ik bij het huis aankwam, herkende ik het bijna niet meer. Nieuwe luiken. Verse verf. Mijn rozenstruiken waren weg. Ik beklom de trap en probeerde mijn oude sleutel. Hij paste niet. Door het raam zag ik beweging – Ethan, met een biertje in de hand, en zijn vrouw, die op mijn oude bank lagen. Míjn bank. Ze lachten om iets op tv, totaal onbewust. Mijn borstkas kromp ineen. Ik klopte één keer. Twee keer. Niets. Toen, door het glas, hoorde ik haar stem weer: « Negeer haar gewoon. Ze gaat uiteindelijk wel weg. » En ik vertrok. Een uur later zat ik in een goedkope motelkamer aan de snelweg, het behang bladderde af als een vermoeide huid. Mijn lichaam deed pijn, maar niet van een operatie. Dit was een ander soort pijn – de pijn die een leegte achterlaat. Toen, uit het niets, verscheen er een herinnering. De stem van mijn man, zacht en kalm, van de avond voor zijn dood. « Als ze ooit vergeten wie je bent, Helen… Ik heb iets voor je achtergelaten. In de garage. Onder de werkbank. Je weet wel wat je moet doen. » En plotseling… Wordt vervolgd in de reacties