« Elkaar helpen? » zei ik. « Wanneer precies heeft iemand van jullie mij geholpen? »
« We hebben erover nagedacht, » vervolgde mama, « en als ze beslag leggen op het huis… moeten we bij jou intrekken. »
Ik staarde haar aan. « Pardon? »
« Nou, waar zouden we anders heen moeten? » zei Sandra met die bekende zelfvoldaanheid. « We zijn familie. Je kunt ons niet zomaar in de steek laten. »
Toen begon ik te lachen. Een diepe, schaterlach die voortkwam uit puur ongeloof. « Denk je… denk je dat ik je hier laat intrekken? » zei ik toen ik eindelijk kon praten. « Nadat je mijn spullen op het gazon had gegooid en me had verteld dat ik in een kelder moest wonen? »
