De zomerzon weerkaatste op de gepoetste motorkap van de zilveren Lexus van mijn vader toen ik het huis verliet. Mijn handen trilden lichtjes, hoewel ik mezelf vertelde dat het gewoon zenuwen waren. Vandaag werd het testament van mijn grootvader voorgelezen – de man die het familie-imperium van de Pierce-familie had opgebouwd en die, na zijn dood, mijn toekomst in zijn koude, onzichtbare handen leek te houden. Familiespelletjes
« Kom niet te laat, Emily, » herinnerde mijn moeder me die ochtend eraan. « Je grootvader haatte het om te laat te komen. »
Natuurlijk. Hij haatte zwakte ook. En misschien moest ik daarom alleen gaan. Ik wilde bewijzen dat ik niet het verlegen, stotterende meisje was dat hij jaren geleden had weggestuurd.
Ik schoof achter het stuur, startte de motor en draaide het raampje open om de zware zomerlucht binnen te laten. Toen zag ik hem – een haveloze man, misschien ergens in de vijftig, die op de hoek stond waar het hek de steeg kruiste. Zijn kleren waren gescheurd, zijn haar zat in de war en zijn ogen… scherp, verrassend alert.
Hij kwam op me af toen ik net aan het schakelen was.
“Neem die auto niet!” riep hij met een hese maar vastberaden stem.
Ik verstijfde.
« Wat? » riep ik, terwijl ik mijn hand boven de knop van het raam hield.
Hij wees naar de Lexus, zijn hand trilde. « Die auto – rijd er niet in! Je begrijpt er helemaal niks van! »
Mijn hart bonsde. « Waarom? Wie ben jij? »
