Toen mijn man voor een maand op zakenreis ging , besloot ik de woonkamer op te frissen . Ik stofte af, zette de meubels anders neer en maakte misschien zelfs indruk op hem met een kleine transformatie van zijn huis bij terugkomst.
Eén kleine taak: zijn geliefde potcactus van de zonnige vensterbank naar de gang verplaatsen – hij zei altijd dat die ‘meer indirect licht nodig had’.
Heel simpel.
Maar toen ik de terracotta pot optilde, kantelde de cactus te ver en liep de aarde eruit. Ik hapte naar adem – niet vanwege de rommel, maar omdat er iets metaalachtigs glinsterde in de aarde .
Ik knielde neer.
En toen gingen mijn haren recht overeind staan .
Want onder de wortels lag niet zomaar een steen of een vergeten muntje begraven.
Het was een kleine, doffe sleutel , bevestigd aan een vervaagd label met de tekst: ‘Unit 317 – Oakridge Storage.’
En ik had geen idee waar het voor was .
Wat had mijn man verborgen?
Mijn handen trilden toen ik de sleutel vasthield. We zijn al twaalf jaar getrouwd. We delen wachtwoorden, agenda’s en zelfs boodschappenlijstjes. Maar ik had nog nooit van Oakridge Storage gehoord – en al helemaal niet van Unit 317 .
Ik heb geprobeerd het te rationaliseren:
- “Misschien is het een oud werkdingetje?”
- “Zou het van vóór onze ontmoeting kunnen zijn?”
- “Heeft hij het als grap achtergelaten?”
Maar het was allemaal onzin.
En hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte: hij liet nooit iemand die cactus aanraken . Niet ik, niet de hond, zelfs niet de schoonmaakster. Hij zei altijd: « Hij is bijzonder. Hij is van mij. »
Nu wist ik waarom.
