Mijn schoonouders komen opdagen, ook al waren ze niet uitgenodigd.
Mijn man zegt tegen mij: ‘Je moet aardig tegen ze zijn, ze hebben ons geholpen bij de aankoop van het huis.’
De laatste tijd ga ik altijd meteen weg als ze langskomen.
Maar gisteren kwam ik eerder thuis dan normaal.
Toen mijn man mij zag, werd hij bleek.
Toen ik de woonkamer binnenliep, was ik verbluft en bleef als aan de grond genageld staan.
De hele ruimte was een rommeltje, met overal open dozen, losse papieren en oude foto’s verspreid.
Mijn schoonouders zaten op de grond en bladerden door familiealbums die ik nog nooit eerder had gezien.
Mijn man leek nerveus, duidelijk overrompeld.
« Wat is hier aan de hand? » vroeg ik met trillende stem.
Zijn moeder stond op en zei zachtjes:
« We wilden je niet van streek maken. We kwamen om iets belangrijks te delen. Dit zijn herinneringen aan de verhalen, brieven en foto’s van de grootouders van je man uit het verleden. We hebben ze jarenlang bewaard, maar we vonden het eindelijk tijd om ze door te geven. »
Mijn man zuchtte opgelucht en legde uit:
