— Ik heb een ander gevonden. Pak je spullen en vertrek uit mijn appartement, — zei de man, maar zijn vrouw glimlachte alleen.
Lena vermoedde al dat haar man haar ontrouw was. De laatste tijd gedroeg hij zich te vreemd, te afstandelijk.
Nog maar twee jaar getrouwd, en het leek ook ze al vreemden voor elkaar waren geworden. En haar schoonmoeder had haar nog steeds: ze zei dat haar zoon wispelturig was, dat ze wel honderd keer moest nadenken voordat ze besloot met hem te trouwen.
Toen dacht Lena dat ze haar man kon laten settelen. Maar ze hadden zich schromelijk vergist. Nu verrassend ze zelf hoe dom en naïef ze was geweest, maar het was te laat om spijt te hebben.
Ze moesten bewijs vinden, en als Maksim echt iemand anders had, dan zou ze gewoon de scheiding aanvragen.
Haar man kwam laat thuis. Vaak lag Lena al te slapen, en als ze wakker werd, was hij alweer naar zijn werk vertrokken. Maar die avond besloten ze laat op te blijven. Ze maakte een heerlijk diner klaar, kleedde zich mooi aan en besloot dat het tijd was om te praten.
Lena deed het licht in de woonkamer uit en keek naar het flikkeren van de lantaarns buiten. Maksim dacht dat zijn vrouw al sliep. Op zijn tenen liep hij de woonkamer in, maar hij schrok toen hij een bekende stem hoorde.
— Waarom zit je in het donker en jaag je me zo de schrik op het lijf? — riep Maksim verontwaardigd.
— Waarom bang zijn, als je niets te verbergen hebt? — vroeg Lena terwijl ze zich langzaam omdraaide. Ze keek naar haar man en glimlachte.
Maksim daad het licht aan; je kon zien hoe hij verbleekte. Ooit hielden ze zo veel van elkaar, maar nu lag er een enorme kloof tussen hen, een kloof die misschien niet meer te overbruggen was.
Lena voelde niet langer dat blije, nerveuze gevoel als ze haar man zag. Ze voelde zich overbodig en dwong haar emoties keer op keer tot stilte. Waarschijnlijk voorgoed.
— Je praat onzin. Ik zou jou wel eens willen zien als jij in zo’n situatie terechtkwam, — bromde Maksim. — Waarom slaap je niet, zo laat nog?
— Ik wachtte op je. Ik heb het klaargemaakt. We zien elkaar bijna niet meer. Daarom dacht ik: laat ik dat eens rechtzetten. Jij werkt, blijft laat weg, en ik… het is voor mij geen probleem om wat later naar bed te gaan.
Lena bleef nadenken over hoe ze het beste het onderwerp kon aansnijden dat aan haar ziel knaagde. Ze keek naar haar man en probeerde angst in zijn ogen te bespeuren. Was hij minimaal een beetje bang haar kwijt te raken? Dacht hij erover dat hun huwelijk misschien voorbij kon zijn?
— Je had niet op mij moeten wachten. Ik ben moe, heb geen zin in gesprekken. Je hebt alles al gezegd: ik blijf laat op het werk, niet om plezier te maken.
Maar Maksims stem trilde, wat zijn verstoring verried. Wat kon dat verdragen? Een brok in haar keel van verdriet, maar Lena hield stand en glimlachte opnieuw.
— Laten we dan gewoon samen eten. Praten hoeft niet per se. Maar als er iets is dat gezegd moet worden, zwijg dan niet, zodat het niet aansleept en we misschien nog iets kunnen herstellen voordat we helemaal verdrinken.
Op de woorden van zijn vrouw gecompenseerd Maksim niet, ook ze niet voor hem bedoeld waren. Hij deed ook hij ze niet gehoord, en Lena besloot hem die avond niet te pushen. Ze wilde nog niet eens toekijken.
Het diner verliep in stilte. Af en toe keek Maksim nerveus naar zijn vrouw, dan wendde hij zijn blik af en deed ook hij haar niet zag. ‘s Ochtends ging hij eerder dan normaal naar zijn werk, ook hij probeerde haar te vermijden, bang dat ze lastige vragen zouden stellen.
