Ik was vergeten hoe het was om te ademen zonder om de paar seconden mijn telefoon te checken. Mijn zus had me bijna het vliegtuig in geduwd, bewerend dat ik even pauze nodig had van het runnen van mijn softwarebedrijf.
Ik was al drie dagen in dit kleine kustplaatsje. Hoewel de aantrekkingskracht ervan evident was (verweerde boulevards en met zout besproeide bedrijven), voelde ik me er toch niet op mijn gemak.
Die ochtend besloot ik een deel van mijn rusteloze energie kwijt te raken door door de vredige straten te rennen.
« Meneer, wacht! Meneer! Ik ken u! »
Een klein meisje, misschien acht jaar oud, rende op me af, haar wilde lokken dansten bij elke stap.
« Meneer, kom mee! Naar mijn moeder! Kom mee! »
Zachtjes maar vastberaden trok ik mijn hand terug, terwijl er alarmbellen in mijn gedachten rinkelden. « Wacht even, kleintje. Hoe heet je? En hoe ken je me? »
« Ik heet Miranda! Jouw foto zit in de portemonnee van mijn moeder! Ik zie hem de hele tijd! »
« Miranda, dat is… dat is onmogelijk. Ik ken hier niemand. »
« Jawel hoor! Je kent mijn moeder! »
« Wie is je moeder? En waarom zou ze mijn foto hebben? »
« Julia! Mijn moeder heet Julia! » Ze wipte op haar tenen, bijna trillend van opwinding. « Soms kijkt ze naar je foto als ze denkt dat ik niet kijk. Daarna wordt ze helemaal stil. »
« Ik loop met je mee, maar ik hou je niet hand in hand, oké? Ik wil niet dat iemand denkt dat ik iets kwaads van plan ben. »
Ze knikte, accepteerde het compromis en liep voor me uit. Elke paar stappen controleerde ze of ik haar volgde.
We kwamen aan bij een eenvoudig huis met witte luiken en een tuin vol kleurrijke bloemen.
« Mam! Mam! Hij is hier! Hij is hier! De man uit je portemonnee! Hij is hier! »
Miranda verscheen opnieuw en trok als het ware een vrouw met zich mee.
Toen de vrouw me zag, verstijfde ze. Haar handpalm ging naar haar mond en er sprongen tranen in haar ogen.
Eerst herkende ik haar niet, totdat ze haar hand liet zakken en herinneringen opriep die acht jaar geleden waren verdwenen.
« Meredith? Ben jij dat? »
