Mijn schoondochter, Carmen (32), zag er uitgeput uit: haar haar was haastig in een slordige knot vastgebonden, haar gezicht was bleek, met diepe donkere kringen onder haar ogen die verraadden dat ze slapeloze nachten had.
Het huis was een puinhoop: overal lag speelgoed en de kinderen renden en schreeuwden.
En mijn zoon, Javier (33), lag languit op de bank en swipete over zijn telefoonscherm alsof hij de koning van zijn eigen wereld was.
Ik ging naast Carmen zitten en vroeg haar zachtjes:
“Schat, gaat het wel?”
Zij antwoordde, terwijl ze een glimlach forceerde:
“Gewoon moe… het is te veel voor mij.”
Vanuit de keuken klonk de gezaghebbende stem van Javier:
« Carmen! Waar is mijn eten? » En vergeet niet mijn overhemd te strijken, ik ga vanavond met de jongens uit.
Ik zag hoe ze stilletjes opstond, met een kind in haar armen, terwijl ze met haar andere hand in de pan op het fornuis roerde.
Mijn hart brak.
Het was alsof ik naar een exacte kopie van mijn eigen verleden keek.
Later die avond sprak ik rustig met Carmen.
Ze barstte in tranen uit en bekende de waarheid: Javier had haar ervan overtuigd dat ze haar baan moest opzeggen, haar kleine bedrijfje moest verkopen en huisvrouw moest worden, met de belofte dat hij voor alles zou zorgen.
Maar de werkelijkheid was anders: alles kwam op haar neer.
De kinderen, het koken, het schoonmaken, het hele huis – werkelijk alles kwam op haar schouders terecht.
En als ze durfde te protesteren, was Javiers antwoord altijd scherp:
« Je bent een thuisblijfmoeder, dat is je plicht. Speel niet het slachtoffer. »
Tot mijn afgrijzen besefte ik dat mijn zoon hetzelfde patroon vertoonde als zijn vader: de man die mij jarenlang alleen had gelaten, en de hele last van het gezin alleen had gedragen.
En op dat moment zwoer ik dat ik niet zou toestaan dat de geschiedenis zich zou herhalen.
Vrijdag was het zover. Toen Javier wakker werd, ontdekte hij dat alles anders was dan voorheen.
En zijn eerste kreet was:
« Carmen! Kinderen! Waar zijn jullie? »
