Op dit moment, in hartje Rome, Italië, gebeurt er iets buitengewoons. Maandenlang hebben de familie en vrienden van Branson Blevins gebeden, gevochten en gehoopt op een wonder. En op deze zaterdagmiddag voltrekt dat wonder zich, druppel voor druppel.
Het is ongeveer 12:30 uur Central Time thuis, maar in Rome is het avond – het licht is anders, de lucht is vol verwachting en Branson is verbonden met de toekomst. Zijn moeder, Nichole, stuurde een update die iedereen die het hoort in beroering brengt. « Het gebeurt. Op dit moment, precies op dit moment, is Bransons beenmergtransplantatie officieel begonnen », schreef ze, haar woorden rauw en vol hoop. « De cellen die gisteren nog uit mijn lichaam zijn gehaald, stromen nu het zijne in. Cellen waarvan we bidden dat ze wortel zullen schieten, sterk zullen worden en hem het gloednieuwe, kankervrije leven zullen geven dat hij verdient. »
Denk daar eens even over na. De cellen die Bransons leven konden redden, kwamen van zijn eigen moeder. Gisteren zaten ze nog in haar. Vandaag razen ze door zijn aderen en dragen ze elke hoop, elk gebed, elke slapeloze nacht die dit gezin heeft doorstaan. Dit is niet zomaar medicijn – dit is liefde in haar puurste, krachtigste vorm.
Voor Branson is dit moment de top van een berg die hij al een jaar beklimt. Kanker trekt zich niets aan van je leeftijd, je dromen of je plannen. Het stormt binnen, verwoest alles en laat families vechten voor elk sprankje hoop. Bransons strijd is zwaar geweest, maar hij is nooit alleen geweest. Zijn moeder was er altijd bij, bij elke stap, elke tegenslag, elke kleine overwinning. Nu geeft ze hem letterlijk een tweede kans op leven.
Nicholes woorden kwamen als een klap in mijn maag. « Dit is het moment waar we naartoe hebben gevochten, het moment waar we onze adem voor inhielden. Het voelt surrealistisch en zwaar tegelijk. Mijn baby is verbonden met het leven zelf en het enige wat we kunnen doen is bidden voor elke druppel die in zijn aderen terechtkomt. »
